Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Σε ποιο βουνό



1963

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης, Θεσσαλός
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου.
Άλλες εκτελέσεις: Μανώλης Μητσιάς,
Μαρία Σουλτάτου, Γλυκερία

Σε ποιο βουνό απόψε που πονώ,
θα πάω να βρω τ αθάνατο νερό.
Σε ποια οξιά θα βρω τη μοναξιά,
σε ποια πηγή θα γειάνω την πληγή.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.

Να μουν πουλί να πέταγα ψηλά,
τους στεναγμούς να ρίξω χαμηλά.
Πικρός καημός, τετράδιπλη χαρά,
να σαι φτωχός με πλούσια καρδιά.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.



Είναι καιρό που το σιγοτραγουδώ, πολύ αγαπημένο τραγούδι
δεύτερης ανάγνωσης από τα σκόρπια του Μίκη και τα λιγότερο
γνωστά. Ηχογραφήθηκε το 1963 και το τραγούδησε μοναδικά
η Πόλυ Πάνου. Το τραγούδι ακούστηκε ξανά μέσα στη δεκαετία
του ’90, γνώρισε επανεκτελέσεις με την φωνή του Μανώλη Μητσιά
της Μαρίας Σουλτάτου και της Γλυκερίας όπου το 2009 το
τραγούδησε για τον δίσκο «Τα θεμέλιά μου στα βουνά».
Τα στιχάκια είναι του Χρήστου Κολοκοτρώνη (1924 -1999)ενός
εργάτη του λαϊκού τραγουδιού το οποίο υπηρέτησε για περίπου
μισό αιώνα σαν συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής.
Ο Μίκης Θεοδωράκης συνεργάστηκε δυο φορές ακόμα στιχουργικά
με τον Χρήστο Κολοκοτρώνη στο «Κάποιο πρωινό στον Πειραιά» και «Στο έρημο λιμάνι» με τον Πάνο Γαβαλά και την Ρία Κούρτη.

Πληροφορίες αλίευσα ΕΔΩ

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

H Βεζυροπούλα με το σάζι


η φιγούρα είναι δανεισμένη από το www.kostasmakris.gr/
Η δική μου Βεζυροπούλα έμενε στην απάνω γειτονιά και πήγαινε όπως κι εγώ φροντιστήριο, αρχές του 80.
Την έβλεπα στο Λύκειο στην αλλαγή της βάρδιας - πρωί αγόρια και απόγευμα κορίτσια κι ανάποδα, τα μικτά ήρθαν λίγο αργότερα.
Καθυστερούσα σκοπίμως να γυρίσω σπίτι μπας και την δω, παίζοντας λίγο μπάσκετ στο προαύλιο ή κουβεντιάζοντας με άλλους επίδοξους "γαμπρούς" που δεν έφευγαν αμέσως με το σχόλασμα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Στο φροντιστήριο, η γκαντεμιά με κυνηγούσε, τα τμήματα μας χώριζαν στο Κ.., πριν το κάπα αυτή, κάπα εγώ.
Στα διαλλείματα αυτή, ψιλόλιγνη με μακριά καστανά μαλλιά, είχε τις δικές της παρέες και εγώ τα δικά μου ρεμάλια.
Ήταν ντροπαλή, εγώ ήμουν περισσότερο.
Κλεφτές ματιές, ανήσυχος ύπνος, μα το στόμα μου σφραγισμένο, αδύνατον να αρθρώσω ακόμα κι ένα "γειά σου".
Σε κάποιο πάρτι χορέψαμε, ένα και μοναδικό μπλουζ, το "Sebastian".
Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, μα την κρατούσα σε απόσταση, με τα χέρια τεντωμένα, να μην την αγγίξω και καταλάβει τον πόθο μου.
Λίγο πριν το απολυτήριο της έγραψα ένα δακρύβρεχτο γράμμα.
Το έδωσα στον ξαδελφό μου να της το πάει.
Αυτός το διάβασε και μου το πέταξε έγκαιρα στα μούτρα.
Έπειτα κάθενας μας πήρε το δρόμο του σε πανεπιστήμιο, ΚΑΤΕΕ, στρατό, γάμο.
Δεν την ξαναείδα, ξέχασα πια και τ' όνομα της, δεν έμαθε ποτέ...
Μα σαν ακούω τη Βεζυροπούλα του Χάρη και του Πάνου, τη βλέπω απέναντι στο μπαλκόνι, να διαβάζει κι εγώ από κάτω να λυώνω, ηττημένος από τη ντροπή μου, ο καραγκιόζης.

Θα βγω τελάλης στον κόσμο ένα πρωί
και θα φωνάξω «Βεζυροπούλα, μη.
Μην το προδώσεις ποτέ το μυστικό"
Αχ, ήταν η αγάπη μας μαχαίρι δίκοπο.
Κι αν χαμηλώνω τα μάτια όταν περνά
είναι γιατί τη ντρέπομαι
γιατί ειμ' απ' άλλη γειτονιά.




Download:
FLVMP43GP
Download:
FLVMP43GP

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ήτανε λέει...



To κοινωνικό τραγούδι το έχουμε τώρα ανάγκη όσο ποτέ.
Όπως και την ελπίδα - έστω την ουτοπία για μια καλύτερη κοινωνία.
Το "Ήτανε λέει" έχει λόγια ακριβά, διαχρονικά.
Μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα κι όμως έχουν περάσει 34 χρόνια.
Το 1976 ο Άκης Πάνου έβγαλε το "Μάθημα πρώτον!", στο οποίο υπήρχε η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού από τον Μανώλη Τοπάλη. Στο εξώφυλλο η μορφή του θρυλικού Χρηστάκη να τα "λέει" σε ένα μικρόφωνο της εποχής. Ο δίσκος περιείχε τραγούδια του Άκη Πάνου αλλά και λίγες διασκευές, με ξεχωριστή στα "Παληομισοφόρια" του Μάνου Χατζιδάκι. Οκτώ από τα τραγούδια ερμήνευε ο Χρηστάκης (κατά κόσμον Χρήστος Σύρπος - πέθανε 5 χρόνια αργότερα). Δύο ερμήνευε ο Θοδωρής Κάτσαρης (Κλε και Μπουμ) και δύο ο Μανόλης Τοπάλης (Είδα στον ύπνο μου και Ήτανε λέει).
Το 1997 αρκετά από αυτά, ξαναβγήκαν στη δισκογραφία σε δεύτερες εκτελέσεις, στο δίσκο "Casino" με τον Θοδωρή Παπαδόπουλο, τη Γεωργία Λόγγου, τον Χρήστο Καρακώστα και άλλους.
Σήμερα που η μικρή μας χώρα αυτοπυρπολείται από τους άφρονες και τους παραιτημένους της κατοίκους, τέτοια τραγούδια μοιάζουν βάλσαμο:

Ήτανε λέει, μια πολιτεία μαγεμένη!
ήτανε λέει, μια χώρα δίχως φυλακή
ήτανε λέει, όλοι μαζί κι αγαπημένοι.
Ήτανε λέει... ήτανε λέει...
Ασ' τον να λέει, η στενοχώρια του τα φταίει.
Ασ' τον να λέει, του 'χει σαλέψει το μυαλό.
Μπατίρης είναι, τον κυνηγάνε και τα χρέη...
Ασ' τον να λέει... ασ' τον να λέει...
Ήτανε λέει, λεφτάδες, ρέστοι, μπερδεμένοι
και τραγουδούσαν απ' το βράδυ ως το πρωί,
σ' αυτή τη χώρα, κανείς δεν ήξερε να κλαίει!
Ήτανε λέει... ήτανε λέει...


Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Ποιος τη ζωή μου…

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010 –, Θεσσαλονίκη

Με τις αποσκευές γεμάτες μουσικές δύο δεκαετιών κοινής πορείας χθες στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη επέστρεψαν στο κοινό τους τα αδέρφια Κατσιμίχα…

Με μελωδίες που άλλοτε «παίζουν» με καταστάσεις της ζωής και άλλοτε σοβαρεύουν και γίνονται κοινωνική διαμαρτυρία, με τραγούδια που μας σύστησαν τη νέα ελληνική ποίηση, έδωσαν μια συναυλία γεμάτη τη φόρτιση που έχει ένα Αντάμωμα (για μας τους παλιότερους που μεγαλώσαμε με τους δίσκους τους) και την αψάδα της πρώτης φοράς (για όλους τους -πολλούς- 20χρονους που βρέθηκαν στο Βελλίδειο).

Η αφορμή , λοιπόν γι’ αυτό το σχόλιο δημιουργήθηκε εκεί…

Κι ας περίμενα να τους δω να χορεύουν ροκ εντ ρολ αγκαλιά όπως τότε στους Βράχους της Πετρούπολης…

Ποιος τη ζωή μου…

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Ένα τραγούδι που έβαλε το σημάδι του σε μια ολόκληρη εποχή, γίνεται τόσο επίκαιρο στις μέρες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ…

Μια δεύτερη ερμηνεία που αποδεικνύει ότι οι μεγάλες μουσικές όταν «πέφτουν» πάνω σε ευαίσθητες ψυχές μπορούν να παίρνουν καινούρια ώθηση…

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Θα μας δικάσει...


Δεν θα μπω στη τρέχουσα λογική, να τα βάλω με τους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τα συμφέροντα της πατρίδας μου.
Ξέρω ποιοι φταίνε και δεν είναι μόνο αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής ή κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Μισώ το φτηνό λαϊκισμό που ρίχνει τις ευθύνες μόνο σε αυτούς που κρατούν την εξουσία (και οι οποίοι σαφώς και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια μας, αφού αυτοί αποφασίζουν).
Οι περισσότεροι από εμάς, συμμετέχουμε ενεργά ή με την απάθεια μας στα καθημερινά εγκλήματα, στο ψέμα, στη διαφθορά, στη κλεψιά.
Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο.
Όταν έχουμε μάθει να θεωρούμε κοροΐδα όσους τηρούν τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες, όταν θαυμάζουμε και ζηλεύουμε όσους είχαν την ευκαιρία να πλουτίσουν γρήγορα (και συνήθως ανήθικα), όταν ανεχόμαστε, όταν αδιαφορούμε, όταν μένουμε απαθείς, τότε μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης είμαστε εμείς Ο ΑΗ ΛΑΟΣ...

Ένα τραγούδι λοιπόν για τις μέρες που ζούμε:
"ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ", του Δημήτρη ΛΑΓΙΟΥ σε στίχους του Μιχάλη ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗ, από τον δίσκο Ο ΑΗ ΛΑΟΣ του 1983.
Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα την ύπαρξη του τραγουδιού όλα αυτά τα χρόνια, ίσως γιατί αρκετοί δίσκοι της μεταπολίτευσης, μου φαίνονταν (άδικα κάποιες φορές) πως δεν είχαν αγαθές προθέσεις – αρκούσε ένας λαϊκίστικος τίτλος για να με απωθήσει να τον ακούσω.
Το ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ το λάτρεψα με την Μάρθα ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ και έπειτα το ανακάλυψα φέτος, στα 47 μου, στην πρώτη ερμηνεία της Σωτηρίας ΜΠΕΛΛΟΥ.
Παραθέτω τους εξαίσιους στίχους, ένα βίντεο με την ερμηνεία της ΜΑΡΘΑΣ και ανεβάζω στο ραδιοφωνάκι μας την πρώτη εκτέλεση.
Το αφιερώνω στον Δημήτρη και στον Άρη… στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..

Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό

Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχια
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά


Download:
FLVMP43GP