Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Παίξε Γιώργη το μεράκι να καεί το Γεφυράκι .

Μόλις επέστρεψα αδέλφια και είμαι τόσο πηγμένος που έχω
γίνει τυρί.Αφήνω λοιπόν το μυαλό να ταξιδέψει για λίγο
μπας και ξεχαστώ.Κάθε παρασκευή μια μεγάλη παρέα από
ερασιτέχνες μουσικούς και όχι μόνο, μαζεύεται στο
«Γεφυράκι». Ένα ταβερνάκι στην Παλλήνη που το έχει ο
Άκης, Καζαντζιδικός μέχρι το κόκαλο. Παίζουμε τραγούδια
λαϊκά μερακλώνουμε και μαζί με εμάς μερακλώνουν και οι
θαμώνες.Μια παρασκευή που λέτε γύρω στης δυο η παρέα άρχισε
σιγά - σιγά να σπάει.Μάζεψε το μπουζούκι του ο Γιώργης και
τράβηξε για το αυτοκίνητο, δεν πέρασε ένα λεπτό και τσούπ
γύρισε πίσω. Θέλω να σας πω δυο τραγούδια που έβγαλα
είπε, και άρχισε να παίζει τα εξαιρετικά τραγούδια που
σας παρουσιάζω.

Αφιερωμένα στην μεγάλη παρέα που μερακλώνει στο «Γεφυράκι».




Από τους δίσκους Τα ωραία του Διονυσίου - 1981
Βίος ερωτικός - 1994

Γύρισε κοντά μου

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος


Όλη η ερημιά κι η πίκρα της ζωής
μες στα δυο μου μάτια απόψε θα την δεις
κι όλη την αγάπη
που 'χεις κάνει δάκρυ
μέσα στην καρδιά μου θα την δεις,

Γύρισε κοντα μου, γύρισε
κι όταν κουραστείς φύγε ξανά
Μ 'εχει πιάσει απελπισία
η δική σου η απουσία
δίκοπο μαχαίρι στην καρδιά
Γύρισε κοντά μου, γύρισε.

Με σκυφτό κεφάλι μόνος τριγυρνώ
μες στο άδειο σπίτι και το σκοτεινό
νοιώθω την σκιά σου
και τα βήματά σου
πάνω στην καρδιά μου σαν βουνό



Από το δίσκο Ένα γράμμα - 1970

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή

Στίχοι: Δημήτρης Γκούτης
Μουσική: Μπάμπης Μπακάλης, Κουβάς
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή,
μια ιστορία πονεμένη,
από τα χέρια π' αγαπώ
με μίσος και ψέμα γραμμένη.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί
να συνεχίσω τη ζωή μου
και αναμνήσεις θλιβερές
να σέρνω για πάντα μαζί μου.

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει... συνέχεια

............................Οι λέξεις αμήχανες, αδυνατούν να εκφράσουν τις σκέψεις. Το μυαλό χρεοκόπησε πολύ πριν την οικονομία. Αυτό που μένει είναι η σιωπή της περισυλλογής και τα τραγούδια που εκφράζουν την οργή και τα συναισθήματα όσον ακόμα αντέχουνε.
Καλή ακρόαση !!!



Ένα 2002

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Είχες μια φέτα φεγγαριού στα διάφανα σου χέρια
και μες στα μάτια σου πουλιά
που φεύγανε για το νοτιά
στο δρόμο σου εκατοφύλλα έστρωσα να περάσεις
να δεις το φως τ΄αληθινό
να βρεις τ΄αθάνατο νερό
όλους να μας κεράσεις

Ύστερα ήρθαν δειλινά θολά και βουρκωμένα
άλλος ξεπούλησε φθηνά
άλλος αγόρασε ακριβά
κι όσοι ακόμα αντέχουνε
μές΄στο σκοτάδι φέγγουν
σαν σήματα φωσφορικά
σαν νυχτωμένα φορτηγά

Τα αιώνια κακός μπελάς
στα εφήμερα χρονοτριβώ
και συ στο αίμα μου κυλάς
σαν δηλητήριο αργό



Ερωτική πρόβα 1991

Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης Κατσιμίχας

Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.

Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.

Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.

Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει...

Όταν γκρεμίζεται το "ευ" που δανειστήκαμε απερίσκεπτα από τους κόρακες, μένει το "ζην", μένει η συντροφικότητα, η υπομονή, το κουράγιο, ο αγώνας για την επιβίωση, η αξιοπρέπεια, τα όνειρα κι ο έρωτας...
Θνησιγενής, απατεώνας μα γι΄αυτό πολύτιμος και ζωοδότης.
................................
Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τους ίδιους κύκλους ξεγεννάει
με ίδιους πάντα τρόπους.

Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας
και παίρνω όλα τα φιλιά σου

που εκεί τα φυλακίσανε,
μα τώρα μου ανήκουν.

Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
(Διονύσης Τσακνής και Σωκράτης Μάλαμας)

.....................................
Το Ημερολόγιο του 10, έχει πυρετό, καπνό, φωνές, δαίμονες κι αγχόνες έτοιμες να στηθούν, πανικόβλητους και καβάντζες, μάτια που γυαλίζουν και μάτια που κλαίνε. 'Εχει θάλασσες που βγάζουν φίδια μα και λιμάνια αγκαλιές.
Στην αγκαλιά της κρύβομαι...
....................................
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλη
ν' αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί σαν αλμυρό
Τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ
Απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ' ουρανού
Κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει
Πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
Στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό
Νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί
Με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λεν είν' οι κορφές του παραδείσου
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια δεν υπάρχει αυτή η στεριά
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ σα μια σκιά
Που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί
...
(Χρήστος Θηβαίος)