Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Αγόρι μου...

Ο Χρήστος ο μεγάλος μου γιος, έγινε πριν μερικές μέρες 18άρης.
Είναι ντροπαλός και κλεισμένος στον εαυτό του.
Λέει: από επιλογή, μα δεν τον πιστεύω.
Στα έξι του χώρισα με τη μάνα του.
Τον πρώτο καιρό ζούσα για τα Σαββατοκύριακα που κοιμώμασταν σφιχτά αγκαλιά. Έπειτα που βρήκαμε μιαν άκρη, ήμουνα στα πόδια του μέρα παραμέρα.
Σπάνια μαλώσαμε, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά Πιστεύω μας.
Συνήθως αγνοεί τις συμβουλές μου - τα ίδια έκανα και εγώ με τον πατέρα μου - καλά κάνει!
Που και που μιλάμε για γυναίκες, ντρέπεται κι αυτός, ντρέπομαι κι εγώ και καταλήγουμε στα γκάτζετ και τις ροκιές που γουστάρουμε κι οι δυο.
Το φθινόπωρο μάλλον θα φύγει για σπουδές, θα ανοίξει τα φτερά του...
Κάποτε θα μιλήσουμε για τα περασμένα - ας είναι σκληρός απέναντι μου, ελπίζω να με συγχώρεσει για όσα του στέρησα.
Ας είναι καλά και ας πάρει τη ζωή στα χέρια του!
....................................................
Θέλω να του αφιερώσω δυο τραγούδια που βούρκωναν τα μάτια, τον καιρό της φυγής. Μπορεί να 'χουν γραφτεί για έρωτες, μα τα τραγούδια τα κάνουμε δικά μας με το τρόπο που τα νοιώθουμε και μας αγγίζουν..
...................................................
"Αγόρι μου" (γνωστό και ως "Νανούρισμα",του Μάνου Λοίζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου - στην λιγότερο γνωστή εξαίρετη ερμηνεία της Μαρίας Παπανικολάου)


κι άλλο ένα "Αγόρι μου" πιό λαϊκό, μάλλον άγνωστο, μα υπέροχο, του Τάκη Μουσαφίρη με την Μπέμπα Μπλανς:

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Η ιστορία του Κεμάλ



Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι
χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και
φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι,
σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες
πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι,
ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω; Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά,
τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους.
Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί
να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων,
που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν
χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το
«Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός
της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων,
για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις,
χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες,
απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας
ο ποιητής ο Καβάφης.

(αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι)



Δεκαέξι χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Σε περίμενα να 'ρθεις..

Έχω ρίζες από την Μικρά Ασία.
Από τη Σμύρνη ο παππούς Θανάσης, από το Σεβδίκιο η γιαγιά η Όλγα.
Πρόσφυγες κι αυτοί, κατέληξαν στις παράγκες στο Περιστέρι, που έγιναν προσφυγικές πολυκατοικίες αργότερα.
Ο παππούς ήταν κηπουρός, δούλευε σε έναν μεγάλο επιχειρηματία της εποχής, στα κτήματα του. Του άρεσε να λέει πως είναι μεγάλος ψαράς. Έφερνε μπαρμπούνια στο σπίτι ισχυριζόμενος ότι τα έπιασε με τη πετονιά και τσακωνόταν μονίμως με τον πατέρα που του έλεγε πως τα μπαρμπούνια δεν τσιμπάνε!
Κατέληγαν να πίνουν ουζάκι και να ξεκοκαλίζουν τα ροδοκόκκινα φρεσκοτηγανισμένα μπαρμπουνάκια..
Τη γιαγιά τη θυμάμαι λίγο... δυό φωτογραφίες έχω μόνο, βρέφος να με κρατά αγκαλιά, λιπόσαρκη και ήδη άρρωστη.
Όταν μυρίσω λεβάντα, για κάποιο λόγο τη φέρνω στο νου.
Πάντα ένοιωθα περήφανος να δηλώνω Μικρασιάτης, ενώ αντιθέτως απέκρυπτα την Πελοποννησιακή μου ρίζα, αφού όλοι με έκραζαν.
Λένε πως στα κύτταρα μας υπάρχει αρχέγονη Μνήμη που μας συνδέει με τους προγόνους.
Έχω πάει 2-3 φορές στην Πόλη και την ένοιωσα να ξυπνάει ως ανατριχίλα, σαν περπατούσα στις όχθες του Βοσπόρου. Στη Σμύρνη κάποτε θα πάω, μακάρι να άντεχε το ταξίδι ο πατέρας να πάμε μαζί...
Μα σαν ακούω τραγούδια σαν αυτό, ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό και μια γλυκόπικρη γεύση σαν μπαχάρι, σαν να γυρνώ πίσω σε ένα σπίτι που δεν γνώρισα ποτέ...

Σε περίμενα να 'ρθεις (Bekledin De Gelmedin)...
Σε περίμενα να 'ρθεις
πως σε λάτρευα να δεις
με το δάκρυ μ' άφησες
διόλου δεν μ' αγάπησες
πες μου, πες μου
γιατί δεν μ' αγάπησες;

Διαβάστε και αυτό το σχετικό post για περισσότερα...
κι αν μπορέσετε ακούστε και τη πρόσφατη ερμηνεία της Dilek Koc.

κι εδώ ένα upload της φίλης μας της Μαργαρίτας: