*ο τελευταίος στίχος από το "Τσε" του Μ. Λοϊζου.
Όταν μπαίνει η άνοιξη δραπετεύω περνώντας μέσα από τους τοίχους του γραφείου και μ' ένα σάλτο προσγειώνομαι σε χρωματιστά λιβάδια, πέρα μακριά.
Βαδίζω ανάμεσα σε ανθισμένα αγριολούλουδα και υγρά από τη πάχνη χορτάρια. Ακουμπώ στο κορμό μιας ελιάς και κοιτάζω στον ορίζοντα - όσο φτάνει το βλέμμα, στις βουνοκορφές και στα λευκά σύννεφα που μουτζουρώνουν σαν παιδιά τον γαλάζιο καμβά.
Κι έπειτα σκύβω και δροσίζομαι στη κελαρυστή πηγή.
..................................
Όταν έρχεται η άνοιξη οι εκουσίως εγκλωβισμένοι ταράσσονται, έχουν πονοκεφάλους, κάτι τους φταίει, δεν κοιμούνται καλά.
Στη γιορτή της φύσης είναι απόντες, αλλεργικοί.
Μόνο τις Κυριακές ξεχύνονται με τα ρυπαρά τους μέσα, να κλέψουν χρώματα, να γεμίσουν τη κοιλιά, να λερώσουν την ομορφιά που ξέχασαν να εκτιμούν...
.................................
Η άνοιξη θέλει "Κανελόριζα" και "Δόντια πυκνά" , "Μπρατσέρα" και "Σε ψηλό βουνό"...
"Κανελόριζα" από τον Τζίμη Πανούση:
"Δόντια πυκνά" από τον Δημήτρη Υφαντή και το Τρίφωνο:
"Μπρατσέρα" από την Αιμιλία Χατζιδάκη:
"Σε ψηλό βουνό" από τον Νίκο Ξυλούρη:
