Στον ουρανό είν' ένα αστέρι

Καλό ταξίδι Καίτη




Βιογραφία
Δημοφιλής τραγουδίστρια της τελευταίας 35ετίας, με καταγωγή από την Νάξο. Πρωτοεμφανίστηκε το 1964 στα «Νέα Ταλέντα» του Γ. Οικονομίδη και εκεί την άκουσε ο Γ. Παπαστεφάνου και τη συνέστησε στον Γ. Σπανό, για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε «μεγάλη ιέρεια» του «Νέου Κύματος».

Ερμήνευσε με χαρακτηριστικό τρόπο τα πρώτα τραγούδια του Σπανού (που σηματοδότησαν την αρχή αυτού του καλλιτεχνικού Κινήματος) και πολλών άλλων εκλεκτών τραγουδοποιών. Κατόπιν είχε (με τον τότε σύζυγό της Βασίλη Μαυρομμάτη) την μπουάτ «Παράγκα» και μετά, τη μπουάτ «Αυλαία». Κατόπιν αποσύρθηκε για μεγάλο διάστημα, έχοντας στο μεταξύ αντιμετωπίσει επιτυχώς πολύχρονη και δραματική περιπέτεια της υγείας της, που την καθήλωσε επί 5ετία στο νοσοκομείο.

Σήμερα, έχοντας αναπροσαρμοσμένο ρεπερτόριο, εμφανίζεται παροδικά σε διάφορους Χώρους.

Στους LP δίσκους της (ατομικοί-συμμετοχές-«αναβιώσεις»): «Θεσ/νίκη 1965: Φεστιβάλ Ελλ. Τραγουδιού» (1965), «Το <Νέο Κύμα> στο Ελλ. Τραγούδι» (1965), «Αποδημίες» (1965), «Τα τραγούδια της Κ. Χωματά» (1967), «Ανθολογία 1-2» (του Γ. Σπανού, 1967, 1968), «Το <Νέο Κύμα> τραγουδά Χατζιδάκι» (1969), «Κ. Χωματά, 3» (1969), «Σκιές στην άμμο» (1969), «Ερωφίλη» (1970), «Φωτογραφίες» (1971), «Θαλασσάκι μου» (1972), «Πικρές αλήθειες» (1974), «Καφενείον <Η Ευρυτανία>» (1974), «Τα ωραιότερα τραγούδια» (1976), «Θα σου δώσω τις χαρές όλου του Κόσμου» (1977), «Στ. Κουγιουμτζής: Σε Α΄ εκτέλεση» (1983), «Από τραγούδι σε τραγούδι» (1984), «Αυθόρμητα» (1987), «Μεγάλες επιτυχίες» (1991), «Ένα καράβι όνειρα» (1992), «Μη χάνεσαι» (1992), «Μια φορά θυμάμαι» (1993), «Το άλλο <Νέο Κύμα>, 1-2» (1993), «Τζένη, Τζένη» (1994, κιν/γραφική ταινία: 1966), «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» (1995), «18 μεγάλες επιτυχίες» (1995, CD), κ.λπ.

Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

Στίχοι: Νότης Περγιάλης & Γιώργος Εμιρζάς
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Μελίνα Μερκούρη, Φλέρυ Νταντωνάκη,
Έλλη Πασπαλά


Ακούστηκε για πρώτη φορά ως ορχηστρικό θέμα το 1957
στην ταινία του Γκρεκ Τάλλας "Αγιούπα". Αργότερα ακούστηκε
και στην ταινία του Jules Dassin "Ποτέ την Κυριακή" (1960).
Με στίχους ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1958 με τη
Νάνα Μούσχουρη.



Όσο υπάρχουν ομορφιές, παραδόσου σου λέω
μπας και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Δημήτρης Θ.

Κενωνία ψεύτρα... (πάω διακοπές!)

"Μία και καμία" κατά πως λέγαμε στο στρατό, για τις διακοπές μου!
Θα ήθελα να διακόψω από πολλά, οριστικά και αμετάκλητα, μα δυστυχώς η δουλειά δεν είναι ένα από αυτά. Ο άρτος ημών ο επιούσιος για να αποκτηθεί απαιτεί ώρες κόπου, υπομονής και αντοχής.
Προσωρινά λοιπόν κατεβάζω ρολά, ανοίγω πανιά και σκάω ένα χαμόγελο..
Στο επανειδείν!
Ως χαρούμενος χαιρετισμός, μια σκηνή από το κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, δείγμα για το πως φτιάχνουν τα σουξέ, χρόνια τώρα. Η μόνη διαφορά είναι τα πρόσωπα, την οργάνωση, το μάρκετινγκ, το λούστρο δηλαδή και τα μέσα.
Όλη η λογική όμως παραμένει η ίδια...



...καλέ πατώνεις;

Και τα σπασμένα της ζωής τα πήραμε στον ώμο..

Η πρώτη απρόμαυρη ταινία του Σταύρου Τσιώλη γυρίστηκε το 1969 και είχε τον τίτλο "Ο μικρός δραπέτης". Στη ταινία πρωταγωνιστούσε ο μικρός Αλέξης, δραπέτης ορφανοτροφείου, που αναζητά και βρίσκει στο φινάλε τους γονείς του.

Τη θυμάμαι αμυδρά την ταινία, αλλά θυμάμαι τη πιτσιρίκα φίλη του μικρού δραπέτη, να τον αποκαλεί "Αλιέξη!" - ακουγόταν αστείο και τρυφερό μαζί.

Θυμάμαι και αγαπώ πολύ και ένα τραγούδι του πολυγραφότατου Κώστα Καπνίση (είχε γράψει μουσική σε πάνω από 100 φιλμ): Λεγόταν "Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά" και το τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος, σε μια σκηνή που χόρευε ζειμπέκικο ο εκ των πρωταγωνιστών Άγγελος Αντωνόπουλος (ο πατέρας).

Οι στίχοι είναι του Πυθαγόρα κι είναι σαν να γράφτηκαν για το γκρίζο σήμερα:

Εμείς νυχτώσαμε νωρίς

και χάσαμε το δρόμο

και τα σπασμένα της ζωής

τα πήραμε στον ώμο.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά

σταμάτησε να τρέχει

μανούλα μου τι παγωνιά

αυτός ο κόσμος έχει.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Δείτε τη σκηνή από το φιλμ, αλλά και τη νεότερη ερμηνεία της Λιζέτας Καλημέρη:

Αγόρι μου...

Ο Χρήστος ο μεγάλος μου γιος, έγινε πριν μερικές μέρες 18άρης.

Είναι ντροπαλός και κλεισμένος στον εαυτό του.

Λέει: από επιλογή, μα δεν τον πιστεύω.

Στα έξι του χώρισα με τη μάνα του.

Τον πρώτο καιρό ζούσα για τα Σαββατοκύριακα που κοιμώμασταν σφιχτά αγκαλιά. Έπειτα που βρήκαμε μιαν άκρη, ήμουνα στα πόδια του μέρα παραμέρα.

Σπάνια μαλώσαμε, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά Πιστεύω μας.

Συνήθως αγνοεί τις συμβουλές μου - τα ίδια έκανα και εγώ με τον πατέρα μου - καλά κάνει!

Που και που μιλάμε για γυναίκες, ντρέπεται κι αυτός, ντρέπομαι κι εγώ και καταλήγουμε στα γκάτζετ και τις ροκιές που γουστάρουμε κι οι δυο.

Το φθινόπωρο μάλλον θα φύγει για σπουδές, θα ανοίξει τα φτερά του...

Κάποτε θα μιλήσουμε για τα περασμένα - ας είναι σκληρός απέναντι μου, ελπίζω να με συγχώρεσει για όσα του στέρησα.

Ας είναι καλά και ας πάρει τη ζωή στα χέρια του!

....................................................

Θέλω να του αφιερώσω δυο τραγούδια που βούρκωναν τα μάτια, τον καιρό της φυγής. Μπορεί να 'χουν γραφτεί για έρωτες, μα τα τραγούδια τα κάνουμε δικά μας με το τρόπο που τα νοιώθουμε και μας αγγίζουν..

...................................................

"Αγόρι μου" (γνωστό και ως "Νανούρισμα",του Μάνου Λοίζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου - στην λιγότερο γνωστή εξαίρετη ερμηνεία της Μαρίας Παπανικολάου)

κι άλλο ένα "Αγόρι μου" πιό λαϊκό, μάλλον άγνωστο, μα υπέροχο, του Τάκη Μουσαφίρη με την Μπέμπα Μπλανς:

Η ιστορία του Κεμάλ

Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι
χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και
φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι,
σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες
πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι,
ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω; Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά,
τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους.
Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί
να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων,
που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν
χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το
«Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός
της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων,
για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις,
χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες,
απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας
ο ποιητής ο Καβάφης.

(αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι)



Δεκαέξι χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι

Σε περίμενα να 'ρθεις..

Έχω ρίζες από την Μικρά Ασία.

Από τη Σμύρνη ο παππούς Θανάσης, από το Σεβδίκιο η γιαγιά η Όλγα.

Πρόσφυγες κι αυτοί, κατέληξαν στις παράγκες στο Περιστέρι, που έγιναν προσφυγικές πολυκατοικίες αργότερα.

Ο παππούς ήταν κηπουρός, δούλευε σε έναν μεγάλο επιχειρηματία της εποχής, στα κτήματα του. Του άρεσε να λέει πως είναι μεγάλος ψαράς. Έφερνε μπαρμπούνια στο σπίτι ισχυριζόμενος ότι τα έπιασε με τη πετονιά και τσακωνόταν μονίμως με τον πατέρα που του έλεγε πως τα μπαρμπούνια δεν τσιμπάνε!

Κατέληγαν να πίνουν ουζάκι και να ξεκοκαλίζουν τα ροδοκόκκινα φρεσκοτηγανισμένα μπαρμπουνάκια..

Τη γιαγιά τη θυμάμαι λίγο... δυό φωτογραφίες έχω μόνο, βρέφος να με κρατά αγκαλιά, λιπόσαρκη και ήδη άρρωστη.

Όταν μυρίσω λεβάντα, για κάποιο λόγο τη φέρνω στο νου.

Πάντα ένοιωθα περήφανος να δηλώνω Μικρασιάτης, ενώ αντιθέτως απέκρυπτα την Πελοποννησιακή μου ρίζα, αφού όλοι με έκραζαν.

Λένε πως στα κύτταρα μας υπάρχει αρχέγονη Μνήμη που μας συνδέει με τους προγόνους.

Έχω πάει 2-3 φορές στην Πόλη και την ένοιωσα να ξυπνάει ως ανατριχίλα, σαν περπατούσα στις όχθες του Βοσπόρου. Στη Σμύρνη κάποτε θα πάω, μακάρι να άντεχε το ταξίδι ο πατέρας να πάμε μαζί...

Μα σαν ακούω τραγούδια σαν αυτό, ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό και μια γλυκόπικρη γεύση σαν μπαχάρι, σαν να γυρνώ πίσω σε ένα σπίτι που δεν γνώρισα ποτέ...

Σε περίμενα να 'ρθεις (Bekledin De Gelmedin)...

Σε περίμενα να 'ρθεις

πως σε λάτρευα να δεις

με το δάκρυ μ' άφησες

διόλου δεν μ' αγάπησες

πες μου, πες μου

γιατί δεν μ' αγάπησες;

Διαβάστε και αυτό το σχετικό post για περισσότερα...

κι αν μπορέσετε ακούστε και τη πρόσφατη ερμηνεία της Dilek Koc.

κι εδώ ένα upload της φίλης μας της Μαργαρίτας:

Παίξε Γιώργη το μεράκι να καεί το Γεφυράκι .

Μόλις επέστρεψα αδέλφια και είμαι τόσο πηγμένος που έχω
γίνει τυρί.Αφήνω λοιπόν το μυαλό να ταξιδέψει για λίγο
μπας και ξεχαστώ.Κάθε παρασκευή μια μεγάλη παρέα από
ερασιτέχνες μουσικούς και όχι μόνο, μαζεύεται στο
«Γεφυράκι». Ένα ταβερνάκι στην Παλλήνη που το έχει ο
Άκης, Καζαντζιδικός μέχρι το κόκαλο. Παίζουμε τραγούδια
λαϊκά μερακλώνουμε και μαζί με εμάς μερακλώνουν και οι
θαμώνες.Μια παρασκευή που λέτε γύρω στης δυο η παρέα άρχισε
σιγά - σιγά να σπάει.Μάζεψε το μπουζούκι του ο Γιώργης και
τράβηξε για το αυτοκίνητο, δεν πέρασε ένα λεπτό και τσούπ
γύρισε πίσω. Θέλω να σας πω δυο τραγούδια που έβγαλα
είπε, και άρχισε να παίζει τα εξαιρετικά τραγούδια που
σας παρουσιάζω.

Αφιερωμένα στην μεγάλη παρέα που μερακλώνει στο «Γεφυράκι».




Από τους δίσκους Τα ωραία του Διονυσίου - 1981
Βίος ερωτικός - 1994

Γύρισε κοντά μου

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος

Όλη η ερημιά κι η πίκρα της ζωής
μες στα δυο μου μάτια απόψε θα την δεις
κι όλη την αγάπη
που 'χεις κάνει δάκρυ
μέσα στην καρδιά μου θα την δεις,

Γύρισε κοντα μου, γύρισε
κι όταν κουραστείς φύγε ξανά
Μ 'εχει πιάσει απελπισία
η δική σου η απουσία
δίκοπο μαχαίρι στην καρδιά
Γύρισε κοντά μου, γύρισε.

Με σκυφτό κεφάλι μόνος τριγυρνώ
μες στο άδειο σπίτι και το σκοτεινό
νοιώθω την σκιά σου
και τα βήματά σου
πάνω στην καρδιά μου σαν βουνό



Από το δίσκο Ένα γράμμα - 1970

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή

Στίχοι: Δημήτρης Γκούτης
Μουσική: Μπάμπης Μπακάλης, Κουβάς
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή,
μια ιστορία πονεμένη,
από τα χέρια π' αγαπώ
με μίσος και ψέμα γραμμένη.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί
να συνεχίσω τη ζωή μου
και αναμνήσεις θλιβερές
να σέρνω για πάντα μαζί μου.

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει... συνέχεια

............................Οι λέξεις αμήχανες, αδυνατούν να εκφράσουν τις σκέψεις. Το μυαλό χρεοκόπησε πολύ πριν την οικονομία. Αυτό που μένει είναι η σιωπή της περισυλλογής και τα τραγούδια που εκφράζουν την οργή και τα συναισθήματα όσον ακόμα αντέχουνε.
Καλή ακρόαση !!!



Ένα 2002

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Είχες μια φέτα φεγγαριού στα διάφανα σου χέρια
και μες στα μάτια σου πουλιά
που φεύγανε για το νοτιά
στο δρόμο σου εκατοφύλλα έστρωσα να περάσεις
να δεις το φως τ΄αληθινό
να βρεις τ΄αθάνατο νερό
όλους να μας κεράσεις

Ύστερα ήρθαν δειλινά θολά και βουρκωμένα
άλλος ξεπούλησε φθηνά
άλλος αγόρασε ακριβά
κι όσοι ακόμα αντέχουνε
μές΄στο σκοτάδι φέγγουν
σαν σήματα φωσφορικά
σαν νυχτωμένα φορτηγά

Τα αιώνια κακός μπελάς
στα εφήμερα χρονοτριβώ
και συ στο αίμα μου κυλάς
σαν δηλητήριο αργό



Ερωτική πρόβα 1991

Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης Κατσιμίχας

Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.

Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.

Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.

Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει...

Όταν γκρεμίζεται το "ευ" που δανειστήκαμε απερίσκεπτα από τους κόρακες, μένει το "ζην", μένει η συντροφικότητα, η υπομονή, το κουράγιο, ο αγώνας για την επιβίωση, η αξιοπρέπεια, τα όνειρα κι ο έρωτας...
Θνησιγενής, απατεώνας μα γι΄αυτό πολύτιμος και ζωοδότης.
................................
Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τους ίδιους κύκλους ξεγεννάει
με ίδιους πάντα τρόπους.
Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας
και παίρνω όλα τα φιλιά σου
που εκεί τα φυλακίσανε,
μα τώρα μου ανήκουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
(Διονύσης Τσακνής και Σωκράτης Μάλαμας)

.....................................
Το Ημερολόγιο του 10, έχει πυρετό, καπνό, φωνές, δαίμονες κι αγχόνες έτοιμες να στηθούν, πανικόβλητους και καβάντζες, μάτια που γυαλίζουν και μάτια που κλαίνε. 'Εχει θάλασσες που βγάζουν φίδια μα και λιμάνια αγκαλιές.
Στην αγκαλιά της κρύβομαι...
....................................
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλη
ν' αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί σαν αλμυρό
Τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ
Απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ' ουρανού
Κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει
Πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
Στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό
Νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί
Με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λεν είν' οι κορφές του παραδείσου
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια δεν υπάρχει αυτή η στεριά
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ σα μια σκιά
Που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...
(Χρήστος Θηβαίος)

Αχ αυτή η άνοιξη με ματώνει*...

*ο τελευταίος στίχος από το "Τσε" του Μ. Λοϊζου.

Όταν μπαίνει η άνοιξη δραπετεύω περνώντας μέσα από τους τοίχους του γραφείου και μ' ένα σάλτο προσγειώνομαι σε χρωματιστά λιβάδια, πέρα μακριά.
Βαδίζω ανάμεσα σε ανθισμένα αγριολούλουδα και υγρά από τη πάχνη χορτάρια. Ακουμπώ στο κορμό μιας ελιάς και κοιτάζω στον ορίζοντα - όσο φτάνει το βλέμμα, στις βουνοκορφές και στα λευκά σύννεφα που μουτζουρώνουν σαν παιδιά τον γαλάζιο καμβά.
Κι έπειτα σκύβω και δροσίζομαι στη κελαρυστή πηγή.
..................................
Όταν έρχεται η άνοιξη οι εκουσίως εγκλωβισμένοι ταράσσονται, έχουν πονοκεφάλους, κάτι τους φταίει, δεν κοιμούνται καλά.
Στη γιορτή της φύσης είναι απόντες, αλλεργικοί.
Μόνο τις Κυριακές ξεχύνονται με τα ρυπαρά τους μέσα, να κλέψουν χρώματα, να γεμίσουν τη κοιλιά, να λερώσουν την ομορφιά που ξέχασαν να εκτιμούν...
.................................
Η άνοιξη θέλει "Κανελόριζα" και "Δόντια πυκνά" , "Μπρατσέρα" και "Σε ψηλό βουνό"...


"Κανελόριζα" από τον Τζίμη Πανούση:


"Δόντια πυκνά" από τον Δημήτρη Υφαντή και το Τρίφωνο:

"Μπρατσέρα" από την Αιμιλία Χατζιδάκη:


"Σε ψηλό βουνό" από τον Νίκο Ξυλούρη:

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Μια ζωή στο ρίσκο

Μια ζωή στο ρίσκο
(Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους...)
Για τους πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης ( δίσκος 1994 )
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μπάμπης Στόκας & Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Όλα αυτά που με πληγώσαν
με κρατήσαν στη ζωή
όλοι αυτοί που με προδώσαν
μου χαράζαν νέα αρχή

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ' ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ' ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Με αυτό το ωραίο λαϊκό τραγούδι με τη φωνή της Σωτηρίας
Λεονάρδου έκλεινε ένας από τους καλύτερους δίσκους των
Πυξ Λαξ( Για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης) το 1994.
Το τραγούδι αν και ακούστηκε στα ραδιόφωνα δεν ακολούθησε
την πορεία πολλών τραγουδιών από το δίσκο όπως
«Ανόητες αγάπες» « Τι είναι αυτό που μας ενώνει»
«Δε θα δακρύσω πια για σένα» «Λένε γα μένα».


Στη μνήμη του Μάνου

Ποιός δρόμος είναι ανοιχτός

Το 1965 βγήκε στις αίθουσες η ασπρόμαυρη ταινία "Οι Αδίστακτοι". Η σκηνοθεσία καθώς και το σενάριο ήταν του Ντίνου Κατσουρίδη, βασισμένο σε μια ιστορία του Νίκου Φώσκολου. Αστυνομική περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο (ρεμάλι στο παρόν έργο που αφού ερωτευτεί, γίνεται καλό παιδί) και συμπρωταγωνίστρια την (συνήθως μοιραία γυναίκα) Μαίρη Χρονοπούλου. Συμμορίες, φυλακές, πουτάνες, αλκοόλ, προδοσίες και μπόλικες μπουνιές, με το ανάλογο love story παρευλαύνουν στα 89 λεπτά της ταινίας.
Το φινάλε δραματικό...
Εκεί προς το φινάλε (αν θυμάμαι και καλά) ο Στάθης (ο Κούρκουλος ντε!) είναι στα μπουζούκια, όπου εμφανίζεται ο Στέλιος Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα σιγόντο.
Το τραγούδι (σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου) μαχαιριά στη καρδιά του αδικημένου:
Ανεβαίνει στη πίστα, φέρνει δυο βόλτες και τραγουδά μαζί με τον Στέλιο μερικούς στίχους.

Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός
Να βγω να περπατήσω
Να βρω την μαύρη μοίρα μου
βαριά να της μιλήσω.
Να κάτσουμε σε μια γωνιά
Και να τα πούμε οι δυο μας
Ποιος είναι αυτός που έφτιαξε
Το μαύρο ριζικό μας.
Αν είναι η νύχτα μάστορης
κι ο χάρος είναι πέτρα
Τις μέρες κόσμε του καημού
στα δάχτυλά σου μέτρα.

Απλά υποκλίνομαι...

Николопулос kai PAGOSMIOPOIHSH…!?

Όταν τα κουμπαράκια είναι στη Φλώρινα και το τσίπουρο
ρέει άφθονο το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχει πλάκα.
Τα σχόλια είναι περιττά και η επιστροφή όλων στα
καθημερινά και τετριμμένα γίνεται λίγο πιο χαλαρά…

Δημήτρης - Άρης

Σε ποιο βουνό

1963

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης, Θεσσαλός
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου.
Άλλες εκτελέσεις: Μανώλης Μητσιάς,
Μαρία Σουλτάτου, Γλυκερία

Σε ποιο βουνό απόψε που πονώ,
θα πάω να βρω τ αθάνατο νερό.
Σε ποια οξιά θα βρω τη μοναξιά,
σε ποια πηγή θα γειάνω την πληγή.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.

Να μουν πουλί να πέταγα ψηλά,
τους στεναγμούς να ρίξω χαμηλά.
Πικρός καημός, τετράδιπλη χαρά,
να σαι φτωχός με πλούσια καρδιά.

Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.
Μέσα στη ζωή που βρέθηκα,
για να πονώ, για να πονώ, βαρέθηκα.



Είναι καιρό που το σιγοτραγουδώ, πολύ αγαπημένο τραγούδι
δεύτερης ανάγνωσης από τα σκόρπια του Μίκη και τα λιγότερο
γνωστά. Ηχογραφήθηκε το 1963 και το τραγούδησε μοναδικά
η Πόλυ Πάνου. Το τραγούδι ακούστηκε ξανά μέσα στη δεκαετία
του ’90, γνώρισε επανεκτελέσεις με την φωνή του Μανώλη Μητσιά
της Μαρίας Σουλτάτου και της Γλυκερίας όπου το 2009 το
τραγούδησε για τον δίσκο «Τα θεμέλιά μου στα βουνά».
Τα στιχάκια είναι του Χρήστου Κολοκοτρώνη (1924 -1999)ενός
εργάτη του λαϊκού τραγουδιού το οποίο υπηρέτησε για περίπου
μισό αιώνα σαν συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής.
Ο Μίκης Θεοδωράκης συνεργάστηκε δυο φορές ακόμα στιχουργικά
με τον Χρήστο Κολοκοτρώνη στο «Κάποιο πρωινό στον Πειραιά» και «Στο έρημο λιμάνι» με τον Πάνο Γαβαλά και την Ρία Κούρτη.

Πληροφορίες αλίευσα ΕΔΩ

H Βεζυροπούλα με το σάζι

η φιγούρα είναι δανεισμένη από το www.kostasmakris.gr/
Η δική μου Βεζυροπούλα έμενε στην απάνω γειτονιά και πήγαινε όπως κι εγώ φροντιστήριο, αρχές του 80.
Την έβλεπα στο Λύκειο στην αλλαγή της βάρδιας - πρωί αγόρια και απόγευμα κορίτσια κι ανάποδα, τα μικτά ήρθαν λίγο αργότερα.
Καθυστερούσα σκοπίμως να γυρίσω σπίτι μπας και την δω, παίζοντας λίγο μπάσκετ στο προαύλιο ή κουβεντιάζοντας με άλλους επίδοξους "γαμπρούς" που δεν έφευγαν αμέσως με το σχόλασμα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Στο φροντιστήριο, η γκαντεμιά με κυνηγούσε, τα τμήματα μας χώριζαν στο Κ.., πριν το κάπα αυτή, κάπα εγώ.
Στα διαλλείματα αυτή, ψιλόλιγνη με μακριά καστανά μαλλιά, είχε τις δικές της παρέες και εγώ τα δικά μου ρεμάλια.
Ήταν ντροπαλή, εγώ ήμουν περισσότερο.
Κλεφτές ματιές, ανήσυχος ύπνος, μα το στόμα μου σφραγισμένο, αδύνατον να αρθρώσω ακόμα κι ένα "γειά σου".
Σε κάποιο πάρτι χορέψαμε, ένα και μοναδικό μπλουζ, το "Sebastian".
Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, μα την κρατούσα σε απόσταση, με τα χέρια τεντωμένα, να μην την αγγίξω και καταλάβει τον πόθο μου.
Λίγο πριν το απολυτήριο της έγραψα ένα δακρύβρεχτο γράμμα.
Το έδωσα στον ξαδελφό μου να της το πάει.
Αυτός το διάβασε και μου το πέταξε έγκαιρα στα μούτρα.
Έπειτα κάθενας μας πήρε το δρόμο του σε πανεπιστήμιο, ΚΑΤΕΕ, στρατό, γάμο.
Δεν την ξαναείδα, ξέχασα πια και τ' όνομα της, δεν έμαθε ποτέ...
Μα σαν ακούω τη Βεζυροπούλα του Χάρη και του Πάνου, τη βλέπω απέναντι στο μπαλκόνι, να διαβάζει κι εγώ από κάτω να λυώνω, ηττημένος από τη ντροπή μου, ο καραγκιόζης.

Θα βγω τελάλης στον κόσμο ένα πρωί
και θα φωνάξω «Βεζυροπούλα, μη.

Μην το προδώσεις ποτέ το μυστικό"
Αχ, ήταν η αγάπη μας μαχαίρι δίκοπο.

Κι αν χαμηλώνω τα μάτια όταν περνά
είναι γιατί τη ντρέπομαι
γιατί ειμ' απ' άλλη γειτονιά.

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Ήτανε λέει...

To κοινωνικό τραγούδι το έχουμε τώρα ανάγκη όσο ποτέ.
Όπως και την ελπίδα - έστω την ουτοπία για μια καλύτερη κοινωνία.
Το "Ήτανε λέει" έχει λόγια ακριβά, διαχρονικά.
Μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα κι όμως έχουν περάσει 34 χρόνια.
Το 1976 ο Άκης Πάνου έβγαλε το "Μάθημα πρώτον!", στο οποίο υπήρχε η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού από τον Μανώλη Τοπάλη. Στο εξώφυλλο η μορφή του θρυλικού Χρηστάκη να τα "λέει" σε ένα μικρόφωνο της εποχής. Ο δίσκος περιείχε τραγούδια του Άκη Πάνου αλλά και λίγες διασκευές, με ξεχωριστή στα "Παληομισοφόρια" του Μάνου Χατζιδάκι. Οκτώ από τα τραγούδια ερμήνευε ο Χρηστάκης (κατά κόσμον Χρήστος Σύρπος - πέθανε 5 χρόνια αργότερα). Δύο ερμήνευε ο Θοδωρής Κάτσαρης (Κλε και Μπουμ) και δύο ο Μανόλης Τοπάλης (Είδα στον ύπνο μου και Ήτανε λέει).
Το 1997 αρκετά από αυτά, ξαναβγήκαν στη δισκογραφία σε δεύτερες εκτελέσεις, στο δίσκο "Casino" με τον Θοδωρή Παπαδόπουλο, τη Γεωργία Λόγγου, τον Χρήστο Καρακώστα και άλλους.
Σήμερα που η μικρή μας χώρα αυτοπυρπολείται από τους άφρονες και τους παραιτημένους της κατοίκους, τέτοια τραγούδια μοιάζουν βάλσαμο:

Ήτανε λέει, μια πολιτεία μαγεμένη!
ήτανε λέει, μια χώρα δίχως φυλακή
ήτανε λέει, όλοι μαζί κι αγαπημένοι.
Ήτανε λέει... ήτανε λέει...
Ασ' τον να λέει, η στενοχώρια του τα φταίει.
Ασ' τον να λέει, του 'χει σαλέψει το μυαλό.
Μπατίρης είναι, τον κυνηγάνε και τα χρέη...
Ασ' τον να λέει... ασ' τον να λέει...
Ήτανε λέει, λεφτάδες, ρέστοι, μπερδεμένοι
και τραγουδούσαν απ' το βράδυ ως το πρωί,
σ' αυτή τη χώρα, κανείς δεν ήξερε να κλαίει!
Ήτανε λέει... ήτανε λέει...

Ποιος τη ζωή μου…

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010 –, Θεσσαλονίκη

Με τις αποσκευές γεμάτες μουσικές δύο δεκαετιών κοινής πορείας χθες στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη επέστρεψαν στο κοινό τους τα αδέρφια Κατσιμίχα…

Με μελωδίες που άλλοτε «παίζουν» με καταστάσεις της ζωής και άλλοτε σοβαρεύουν και γίνονται κοινωνική διαμαρτυρία, με τραγούδια που μας σύστησαν τη νέα ελληνική ποίηση, έδωσαν μια συναυλία γεμάτη τη φόρτιση που έχει ένα Αντάμωμα (για μας τους παλιότερους που μεγαλώσαμε με τους δίσκους τους) και την αψάδα της πρώτης φοράς (για όλους τους -πολλούς- 20χρονους που βρέθηκαν στο Βελλίδειο).

Η αφορμή , λοιπόν γι’ αυτό το σχόλιο δημιουργήθηκε εκεί…

Κι ας περίμενα να τους δω να χορεύουν ροκ εντ ρολ αγκαλιά όπως τότε στους Βράχους της Πετρούπολης…

Ποιος τη ζωή μου…

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Ένα τραγούδι που έβαλε το σημάδι του σε μια ολόκληρη εποχή, γίνεται τόσο επίκαιρο στις μέρες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ…

Μια δεύτερη ερμηνεία που αποδεικνύει ότι οι μεγάλες μουσικές όταν «πέφτουν» πάνω σε ευαίσθητες ψυχές μπορούν να παίρνουν καινούρια ώθηση…

Θα μας δικάσει...

Δεν θα μπω στη τρέχουσα λογική, να τα βάλω με τους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τα συμφέροντα της πατρίδας μου.
Ξέρω ποιοι φταίνε και δεν είναι μόνο αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής ή κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Μισώ το φτηνό λαϊκισμό που ρίχνει τις ευθύνες μόνο σε αυτούς που κρατούν την εξουσία (και οι οποίοι σαφώς και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια μας, αφού αυτοί αποφασίζουν).
Οι περισσότεροι από εμάς, συμμετέχουμε ενεργά ή με την απάθεια μας στα καθημερινά εγκλήματα, στο ψέμα, στη διαφθορά, στη κλεψιά.
Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο.
Όταν έχουμε μάθει να θεωρούμε κοροΐδα όσους τηρούν τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες, όταν θαυμάζουμε και ζηλεύουμε όσους είχαν την ευκαιρία να πλουτίσουν γρήγορα (και συνήθως ανήθικα), όταν ανεχόμαστε, όταν αδιαφορούμε, όταν μένουμε απαθείς, τότε μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης είμαστε εμείς Ο ΑΗ ΛΑΟΣ...

Ένα τραγούδι λοιπόν για τις μέρες που ζούμε:
"ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ", του Δημήτρη ΛΑΓΙΟΥ σε στίχους του Μιχάλη ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗ, από τον δίσκο Ο ΑΗ ΛΑΟΣ του 1983.
Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα την ύπαρξη του τραγουδιού όλα αυτά τα χρόνια, ίσως γιατί αρκετοί δίσκοι της μεταπολίτευσης, μου φαίνονταν (άδικα κάποιες φορές) πως δεν είχαν αγαθές προθέσεις – αρκούσε ένας λαϊκίστικος τίτλος για να με απωθήσει να τον ακούσω.
Το ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ το λάτρεψα με την Μάρθα ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ και έπειτα το ανακάλυψα φέτος, στα 47 μου, στην πρώτη ερμηνεία της Σωτηρίας ΜΠΕΛΛΟΥ.
Παραθέτω τους εξαίσιους στίχους, ένα βίντεο με την ερμηνεία της ΜΑΡΘΑΣ και ανεβάζω στο ραδιοφωνάκι μας την πρώτη εκτέλεση.
Το αφιερώνω στον Δημήτρη και στον Άρη… στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..

Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό

Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχια
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά

Download:

FLVMP43GP

Ένας ευαίσθητος ληστής

Ένας ευαίσθητος ληστής
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη || Νένα Βενετσάνου || Πασχάλης Τερζής

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θ'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που 'χα βρεθεί
με το 'να χέρι στο σπαθί
και τ' άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ του φονιά
να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος μας χάρισαν ένα
από τα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας, τη Μυθολογία.
Το δίσκο τραγούδησε ο Γιώργος Ρωμανός και δεν είχε τα
χαρακτηριστικά της λαϊκής φόρμας. Τα περισσότερα τραγούδια
γνώρισαν πολλές επανεκτελέσεις και τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα.
Εκεί υπήρχε και το «ένας ευαίσθητος ληστής», τραγούδι που
επισκιάστηκε από την επιτυχία που είχαν τα υπόλοιπα του δίσκου
όπως «αερικό» «ο Ιρλανδός και Ιουδαίος» κα. Το τραγούδι αυτό
κυρίως μετά την δεκαετία του ‘90 γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις
που του έδιναν ένα καθαρά λαϊκό χρώμα. Δυο από αυτές επιλέγω
να σας παρουσιάσω - κατά τη γνώμη μου οι πιο επιτυχημένες:
η μια με τον Πασχάλη Τερζή και τον φίλο του μπουζουξή από
την Σουηδία Γρηγόρη Τζιστούδη και η δεύτερη από την
Ξανθίππη Καραθανάση. Καλή ακρόαση !!

Άστε με απόψε μοναχό...

Ο Ρεπάνης, σαν τον πατέρα μου κι αυτός, γεννήθηκε το Περιστέρι το 1933. Από το 1958 είναι στο πάλκο συνεχώς, ως μουσικός και ερμηνευτής.
Τον Αντώνη Ρεπάνη τον γούσταρα από μικρό παιδί. Κι αυτό γιατί έχει καταγραφεί στη μνήμη μου η εικόνα του πατέρα να τραγουδά στη μητέρα μου, τραγούδια του: "Στα ώπα, ώπα σ' είχα και σε ζηλεύανε, να βρούνε τέτοιον άντρα κι άλλες γυρεύανε", της έλεγε όταν του γκρίνιαζε καμμιά φορά πως δεν την βοηθούσε.
Εκείνος δούλευε υπερωρίες, ηλεκτρολόγος στη φάμπρικα, γυρνούσε αργά, έτρωγε και ξάπλωνε... Που κουράγιο να βοηθήσει στο σπίτι, να παίξει μαζί μας. Ποτέ δεν κράτησα παράπονο - σα σκυλί δούλευε για να τα φέρουμε βόλτα.
Όταν πάλι ήθελε να της πει γλυκόλογα της έλεγε το τραγούδι του Καλδάρα (που ερμήνευε ο Ρεπάνης): "Το κορίτσι το δικό μου είν΄απ΄τη φτωχολογιά, μα στον κόσμο δεν υπάρχει άλλη τέτοια ομορφιά".
Αργότερα, μάλλον στον στρατό, συναντήθηκα πάλι με τη μουσική του Ρεπάνη, με τον Στράτο και τα μαγκιόρικα του: "Ο Παλιατζής", «Αγάπη μου επικίνδυνη», «Αητός αητό μεγάλωνε», «Στην πόρτα σου ξενύχτησα», «Χθες το βράδυ στην ταβέρνα», «Ένας αητός γκρεμίστηκε», «Άστε με απόψε μοναχό».
Κι ύστερα έψαξα περισσότερο το ρεπερτόριο του και βρήκα διαμάντια που έδωσε σε πλήθος λαϊκούς ερμηνευτές: Μ. Αγγελόπουλος, Γ. Μαργαρίτης, Δ. Κοντολάζος, Λ. Μυτιληναίος, Αντ. Καλογιάννης, Γ. Ντουνιάς, Ρ. Σακελλαρίου, Π. Παπαδοπούλου κ.α.
Χρόνια τώρα τραγουδά στο δικό του στέκι στην Αστροφεγγιά στη Πατησίων. Είναι κρίμα που δεν μπόρεσα ακόμα να πάω να τον ακούσω...

Το σημερινό τραγούδι, είναι από αυτά που συστήνονται για μοναχικές ακροάσεις. Τα λόγια του, ακριβή λαϊκή ποίηση:
(Κουμπαράκι για πάρτη σου! - Πάμε Αστροφεγγιά;)

Υπάρχει μέσα στο μυαλό

Κάποιο παράθυρο ανοιχτό

Που πάει στα περασμένα

Κι όταν θολώνει το μυαλό

Απ’ το παράθυρο κοιτώ

Τα χρόνια τα χαμένα

Άστε μ’ απόψε μοναχό

Να μείνω εγώ κι εκείνη

Μαζί με την ανάμνηση

Που απ’ το μυαλό δε σβήνει

Κι αν νιώσω αγάπη μια βραδιά

Σ’ άλλης γυναίκας αγκαλιά

Το ψέμα δεν κρατάει

Στο παραθύρι τ’ ανοιχτό

Κάποια στιγμή θα ξεχαστώ

Που στα παλιά με πάει

Το είπε ξανά πρόσφατα ο Μανώλης Λιδάκης (δείτε μια πολύ ωραία παρουσίαση από το youtube), μα προτιμώ την ερμηνεία του Στράτου Διονυσίου... (την οποία έχω προσθέσει στον player μας)

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Ποτέ δε στο ΄χω πει...

Έκανα copy paste το παρακάτω κείμενο του αδελφού και κουμπάρου Δημήτρη, από το Saltatempo, μιας και το τραγούδι που προτείνει, είναι και για μένα ένα πολύ αγαπημένο κρυφό διαμαντάκι της σύγχρονης δισκογραφίας του λαϊκού τραγουδιού:
Το 2005 ο Γιώργος Μαργαρίτης θα τραγουδήσει
Χρήστο Νικολόπουλο και Ηλία Κατσούλη, 13 τραγούδια στο δίσκο «Ζήλεια που 'χει η αγάπη». Εκεί υπάρχει το «Ποτέ δε στο 'χω πει» μια πολύ όμορφη μπαλάντα όπου ο Μαργαρίτης την ερμηνεύει εξαιρετικά δείχνοντας μια άλλη ερμηνευτική πλευρά ποιο χαμηλόφωνη .

Ποτέ δε στο 'χω πει
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαργαρίτης

Ποτέ δε στο χω πει
πως σ’ αγαπώ αφού το ξέρεις
μιλάει μόνο η σιωπή
και των ματιών η αστραπή
και των ματιών η αστραπή
μιλάει μόνο η σιωπή

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
αυτό που μ' ένα βλέμμα λέγεται
ποιος σβήνει τη φωτιά ποιος καίγεται
βαθιά μες στην καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
ο κόμπος στο λαιμό που δένεται
η άγρια φωτιά που μαίνεται
και καιει την καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει
πως σ’ αγαπώ γιατί το λεει
το λεει με την αναπνοή
εκείνος που το εννοεί
εκείνος που το εννοεί
το λεει με την αναπνοή

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
αυτό που μ' ένα βλέμμα λέγεται
ποιος σβήνει τη φωτιά ποιος καίγεται
βαθιά μες στην καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
ο κόμπος στο λαιμό που δένεται
η άγρια φωτιά που μαίνεται
και καιει την καρδιά

(Το κομμάτι έχει προστεθεί στον player με τα όλα τα τραγούδια που προτείνουμε σε αυτό το blog. Μέχρι πριν λίγο δεν έπαιζε, λόγω μιας μαλ.. που είχα κάνει - τώρα το έφτιαξα και παίζει κανονικά! Καλή ακρόαση!)

To potpourri που λατρέψαμε…

Το 1976 ο Δημήτρης Μητροπάνος κυκλοφορεί τον 3ο προσωπικό του δίσκο με τον απλό αλλά και σαφή τίτλο «Λαικά '76». Έχουν προηγηθεί συνεργασίες με σημαντικούς συνθέτες όπως ο Γ. Ζαμπέτας, ο Τ. Μουσαφίρης, ο Δ. Μούτσης (Άγιος Φεβρουάριος), ο Γ. Κατσαρός (Ο δρόμος για τα Κύθηρα), ο Μ. Πλέσσας και ο Απ. Καλδάρας (Σκόρπια φύλλα). Στο «Λαικά '76» έγραψαν μουσικές ο Τάκης Μουσαφίρης και ο Σπύρος Παπαβασιλείου και στίχους ο Τάσος Οικονόμου. Ο δίσκος έγινε χρυσός και έβγαλε διαχρονικά σουξέ όπως το «Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο», τις «Καλαμιές», Το «Καλοκαίρια και χειμώνες» και άλλα…


Το τραγούδι όμως που έκλεινε το δίσκο, έκανε πλήθος λαού, από σκληροπυρηνικούς λαϊκούς μέχρι ακραιφνείς ροκάδες να λυγίσουν στη δύναμη του - στίχο και μουσική και να το τραγουδούν χρόνια τώρα, για έρωτες νέους και παλιούς, για αγάπες που γεννώνται ή πεθαίνουν. Στη πραγματικότητα δεν μιλάμε για ένα τραγούδι αλλά για μια αριστοτεχνική συρραφή τριών τραγουδιών σε ένα ερωτικό έπος!


Το «Δυο νύχτες» που ξεκινά το pot pourri, είναι μια σύνθεση του Μίμη Χριστόπουλου σε στίχους του Σάκη Καπίρη, την οποία ερμήνευσε μοναδικά η Μαρινέλλα στο δίσκο του 1969 «Όταν σημάνη εσπερινός». Το μέρος των στίχων που χρησιμοποιήθηκε από το τραγούδι ήταν αυτό:


«Δυο νύχτες ανταμώσανε,πάνω στα δάκρυα μου


η νύχτα που σε γνώρισα κι η νύχτα που χωρίζουμε


και κλαιν τα όνειρα μου, θα πνίξουν τη καρδιά μου»


Ακολουθεί το «Αλίμονο, αλίμονο», σύνθεση του Τόλη Βοσκόπουλου σε στίχους του Ηλία Λυμπερόπουλου. Η πρώτη εκτέλεση εδώ ήταν του Κωστή Χρήστου (καλού λαϊκού τραγουδιστή της εποχής, που σήμερα διατηρεί μαγαζί με ρούχα στην αρχή της Γαλατσίου κοντά στην Πατησίων). Οι στίχοι που ακολουθούν είναι από αυτό το κομμάτι:


«Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος,


η πίκρα θα μ' έπνιγε, το δάκρυ, ο πόνος


εσύ με οδήγησες στη γη στην ελπίδα,


του κόσμου το νόημα στα μάτια σου είδα.


Αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν αλίμονο,


αλίμονο σ' αυτούς που δε δακρύσανε ζωή,


την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή,


την ομορφιά σου δε γνωρίσανε».


Το φινάλε ήταν σύνθεση του Σπύρου Παπαβασιλείου σε στίχους του Κώστα Βέργου και γράφτηκε με σκοπό να κλείσει ιδανικά το τραγούδι:


«Η νύχτα απλώθηκε παντού, ειν' το τραγούδι τ' ουρανού,


νύχτα βαθιά, πολύ βαθιά μες την ψυχή μου,


με σκέπασε η ερημιά, μια θλίψη και μια παγωνιά,


γιατί να φύγεις ξαφνικά απ' τη ζωή μου;


θέλω απόψε να σου γράψω, μα φοβάμαι μήπως κλάψω,


με κουράσανε τα δάκρυα κι οι λυγμοί,


τα παράθυρά μου κλείνω πάλι μόνος μου θα μείνω,


θα με πνίξουν πάλι απόψε οι στεναγμοί».


Αργότερα στις συναυλίες του, ο Δημήτρης Μητροπάνος θα τραγουδά το τελευταίο μέρος με άλλους στίχους, του Φώντα Λάδη:


«Βγήκε η ζωή μας στο σφυρί σ' Αμερική και Ευρώπη,


ανθρώποι μας γεννήσανε και μας πουλάν ανθρώποι.


Για μεροκάματο διπλό τον ουρανό μας κρύψανε,


δεν έχει φως να ζήσουμε τη μοίρα μας να χτίσουμε.


Η φτώχεια εκεί και η νύχτα εδώ μάνα,


οι τόποι λείψανε τη μοίρα μας να χτίσουμε».


Δεν έχω σχόλιο για αυτό το τραγούδι - αγάπησα με αυτό, θρήνησα χωρισμούς με αυτό, με συντρόφεψε στη σκοπιά, στο μεθύσι, σαν φίλος αδελφός…


Αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν!


Ανεβάζω το τραγούδι όπως ηχογραφήθηκε στα «Λαικά ΄76», καθώς και τις πρώτες εκτελέσεις με τη Μαρινέλλα και τον Κωστή Χρήστου. Βάζω και μια live ερμηνεία με τους πρόσθετους στίχους του Φώντα Λάδη (ευχαριστώ George για τη διόρθωση!) και σας εύχομαι καλή ακρόαση!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν

Σχόλιο για την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Η ιδέα ανήκει στον καρντάση τον Άρη, (με αυτό θα ξεκινούσα μου είπε)
Εξαιρετικά αφιερωμένο, καλή ακρόαση.

(Δίσκος Columbia DG-6590 / 1940 )

Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης
Μουσική: Πάνος Τούντας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης

Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα 'χει χάσει
και παλτουδιά καινούργια τρέχει ν' αγοράσει
μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό
φράγκο δε δίνω κι ούτε νοιάζομαι γι' αυτό

Κι αν ο καθένας τουρτουρίζει από το κρύο
θα την περνώ στην αγκαλιά σου μεγαλείο
κι όταν το τζάκι μένει σπίτι μας σβηστό
θα με θερμαίνει το φιλί σου το ζεστό

Κι αν δεν ανάβουμε κουκλίτσα μου μαγκάλι
θα 'μαι ζεστός μες στη δική σου την αγκάλη
το πιο θερμό καλοριφέρ ειν' τα φιλιά
σαν θα κοιμόμαστε κουκλίτσα μου αγκαλιά

Κι έτσι δε θα 'χουμε ανάγκη από φώτα
θα την περνάμε μια χαρά ζωή και κότα
και θα κοιμόμαστε κι οι δυο απ' τις εννιά
να μη μας πιάνει ξεροβόρι ή παγωνιά

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥΝΤΑΣ
Ο πρωτοπόρος της ελληνικής δισκογραφίας

Οταν γίνεται αναφορά στο παλιό λαϊκό τραγούδι, ο νους πάει στους παλιούς «κλασικούς» ρεμπέτες, στους Μάρκο, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου κ.ά. Ιδιαίτερα το ευρύτερο κοινό αγνοεί ότι το λαϊκό μας τραγούδι, στην πρώτη του δισκογραφική δεκαετία, στηρίχτηκε σχεδόν αποκλειστικά σε μελωδικές βάσεις που χτίστηκαν στις περιοχές της Πόλης και της Σμύρνης και που μεταφέρθηκαν στην «παλαιά» Ελλάδα από πρόσφυγες λαϊκούς δημιουργούς, με πρώτον απ' όλους τον Παναγιώτη Τούντα.

Ο Παναγιώτης Τούντας, ο διασημότερος συνθέτης της Σμύρναϊκής Σχολής, ανήκει στην ομάδα των Μικρασιατών μουσικών που μετά την καταστροφή του 1922, διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα. Ο Παναγιώτης Τούντας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1886 απο ευκατάστατους γονείς, που του έδωσαν την δυνατότότητα να ασχοληθεί απο μικρός με τη μουσική.

Αρχισε απο παιδί να παίζει μαντολίνο και στις αρχές του 20ού αιώνα συμμετείχε στην Σμυρνέικη Εστουδιαντίνα του Σιδέρη, που έμεινε γνωστή με το όνομα "τα Πολιτάκια". Συμμετείχε σε διάφορα μουσικά σχήματα που έκαναν περιοδείες εκτός Σμύρνης, για την ψυχαγωγία των Ελλήνων της διασποράς και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Αβυσσηνία, την Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με ελληνική παροικία. Ο ίδιος λέει σε ένα τραγούδι του: "Εταξίδευα Συρία Πορτ-Σάιντ και Ασκεντερία".

Τα πρώτα χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή, έπαιζε σε διάφορα κέντρα σαν μαντολινίστας. Το 1924 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του ελληνικού παραρτήματος της γερμανικής "ODEON" στην Αθήνα. Μέχρι να κατασκευαστεί το εργοστάσιο δίσκων στην Ελλάδα, συνεργάζεται σχεδόν με όλες τις δισκογραφικές εταιρείες και διηύθυνε τις περισσότερες ηχογραφήσεις που γίνονταν στην Ελλάδα. Τον ίδιο χρόνο ηχογραφεί τη "Σμυρνιά" με την αθηναϊκή εστουδιαντίνα του Τάσου Μαρίνου και γίνεται ο πρώτος Έλληνας λαϊκός συνθέτης που το όνομά του αναγράφεται σε ετικέτα δίσκου.

Το 1931 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής της "COLUMBIA" και της "HIS MASTER’S VOICE" και παραμένει στη θέση αυτή μέχρι το 1940. Τα τραγούδια που πέρασε στη δισκογραφία είναι γύρω στα 350 και έχουν ερμηνευτεί από όλους τους προπολεμικούς τραγουδιστές της εποχής, όπως ο Κώστας Ρούκουνας, Στελλάκης Περπινιάδης, Μαρίκα η Πολίτισσα (Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου), Κώστας Καρίπης (όταν έκανε καριέρα ερμηνευτή, και πριν πλασαριστεί ως δημιουργός), Κώστας Νούρος, Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Αντώνης Νταλγκάς, Ευάγγελος Σωφρονίου, Ζαχαρίας Κασιμάτης, Γιώργος Βιδάλης, Στράτος Παγιουμτζής, Δημήτρης Περδικόπουλος, Ισμήνη Διατσέντε, Νταίζη Σταυροπούλου, Νότα Καλλέλη, Κάκια Μένδρη Ιωάννα Γεωργακοπούλου. Αλλά και πολλούς σημερινούς όπως η Χαρούλα Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου

Πέθανε στις 23 Μαΐου του 1942, απο ρευματισμούς.

Πληροφορίες: http://el.wikipedia.org/ - http://www1.rizospastis.gr

Ας εύρισκα έναν άνθρωπο (να με καταλαβαίνει)

Γυναικεία φωνάρα με μαγκιά και η δεύτερη πρόταση μου:
Ρίτα Σακελλαρίου!
Πριν ξοδευτεί σε σουξεδάκια της εποχής (που η ίδια γνώριζε πολύ καλά τι ποιότητας ήταν - εξ' ου και η ατάκα της προς τον Νίκο Καρβέλα : Όλες τις μαλακίες εγώ θα τις πω;) ερμήνευσε τραγούδια λαικά που ο χρόνος δεν άφησε πάνω τους σκόνη.
Ένα από αυτά ήταν το "Ας εύρισκα έναν άνθρωπο" του Γιώργου Μαγνησαλή ή Μανισαλή και του Κώστα Ψυχογιού. Ο Μαγνησαλής (πραγματικό επίθετο Λαδόπουλος, με καταγωγή από τη Νέα Ιωνία του Βόλου - που βγάζει παιδιά τζιμάνια σαν τον κουμπαράκι μου) έχει γράψει υπέροχα λαϊκά κι είναι κρίμα που ακόμα δεν είναι γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Θυμηθείτε μερικά: "Ιστορία μου, αμαρτία μου", «Σε μια νύχτα μου 'χεις κάνει άσπρα τα μαλλιά», «Μέσ' της Πόλης το χαμάμ», «Θλιμμένο σούρουπο», «Αν κάνω άτακτη ζωή», «Δώσε μου φωτιά», «Παράνομη μου αγάπη», «Όλα τα καταλαβαίνω», «Κάθε ηλιοβασίλεμα», "Τελευταία ώρα", «Να πέθαινες να γλίτωνα» .
Το βίντεο που βρήκα στο youtube, είναι από ταινία, την οποία δυστυχώς δεν θυμάμαι. Προσέξτε τον ντράμερ πίσω από την Ρίτα. Είναι μάλλον κομπάρσος, με φοβερό ύφος αλά Charlie Watts που παίζει ό,τι λάχει, αλλά σίγουρα δεν κρατάει τον ρυθμό!

Οι ωραίοι στίχοι είναι εδώ:

Ας έβρισκα έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει
όσες φορές προσπάθησα και πίστεψα κι αγάπησα
εβγήκα γελασμένη

Δεν βρήκα έναν άνθρωπο να νοιώσει την ψυχή μου
κι εσύ αν ήρθες ψεύτικα να πάρεις το φιλί μου
μη ρίχνεις κι άλλα βάσανα στην άτυχη, στην άτυχη ζωή μου

Συγχώρα με για όλα αυτά, αν μ' αγαπάς στ' αλήθεια
απ' τις ζημιές που έπαθα τα βλέπω όλα ψέματα
κι ωραία παραμύθια

Υ.Γ. Το "Που 'σαι Θανάση" είναι το ringtone του κινητού μου, εδώ και χρόνια... χτυπάει όταν με καλεί το στεφάνι μου...
Στους υπόλοιπους "βαράει¨ το "Do you read me" του Rory Gallagher.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Βρεθήκαμε στον Αιγαίο fm στη ζώνη του Σ/Κ
Γνωριστήκαμε στο Χαμάμ μια ωραία βραδιά αφιερωμένη στο
Γιώργο Ζήκα.
Από τότε κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, μουσική συνοδοιπόροι
με κοινές ανησυχίες και μια φιλία που σφραγίστηκε με μια κουμπαριά.
Αν στη πορεία γλιστρήσετε η σας μυρίζει ψαρίλα μην ανησυχήσετε,
είναι η ειρηνική συνύπαρξη ενός βάζελου με ένα γαύρο.
Η πρώτη δική μου ανάρτηση είναι ένα τραγούδι του Ζαμπέτα
( η συμπάθειες δεν κρύβονται) και σχετίζεται με μια ραδιοφωνική
ιστορία από τον Αιγαίο fm.
Κυριακή μεσημέρι κάνω εκπομπή και στο πικάπ (ναι,ναι υπήρχαν ακόμη)
παίζει το ‘’ Που ‘σαι Θανάση’’ του Γιώργου Ζαμπέτα
Κάπου στη μέση του τραγουδιού χτυπάει το τηλ. και ακούω την άγρια
φωνή του Θανάση, τι θες ρε και με φωνάζεις μεσημεριάτικα!!.

Που ΄σαι Θανάσηηηηηη!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!