Κενωνία ψεύτρα... (πάω διακοπές!)

"Μία και καμία" κατά πως λέγαμε στο στρατό, για τις διακοπές μου!
Θα ήθελα να διακόψω από πολλά, οριστικά και αμετάκλητα, μα δυστυχώς η δουλειά δεν είναι ένα από αυτά. Ο άρτος ημών ο επιούσιος για να αποκτηθεί απαιτεί ώρες κόπου, υπομονής και αντοχής.
Προσωρινά λοιπόν κατεβάζω ρολά, ανοίγω πανιά και σκάω ένα χαμόγελο..
Στο επανειδείν!
Ως χαρούμενος χαιρετισμός, μια σκηνή από το κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, δείγμα για το πως φτιάχνουν τα σουξέ, χρόνια τώρα. Η μόνη διαφορά είναι τα πρόσωπα, την οργάνωση, το μάρκετινγκ, το λούστρο δηλαδή και τα μέσα.
Όλη η λογική όμως παραμένει η ίδια...



...καλέ πατώνεις;

Και τα σπασμένα της ζωής τα πήραμε στον ώμο..

Η πρώτη απρόμαυρη ταινία του Σταύρου Τσιώλη γυρίστηκε το 1969 και είχε τον τίτλο "Ο μικρός δραπέτης". Στη ταινία πρωταγωνιστούσε ο μικρός Αλέξης, δραπέτης ορφανοτροφείου, που αναζητά και βρίσκει στο φινάλε τους γονείς του.

Τη θυμάμαι αμυδρά την ταινία, αλλά θυμάμαι τη πιτσιρίκα φίλη του μικρού δραπέτη, να τον αποκαλεί "Αλιέξη!" - ακουγόταν αστείο και τρυφερό μαζί.

Θυμάμαι και αγαπώ πολύ και ένα τραγούδι του πολυγραφότατου Κώστα Καπνίση (είχε γράψει μουσική σε πάνω από 100 φιλμ): Λεγόταν "Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά" και το τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος, σε μια σκηνή που χόρευε ζειμπέκικο ο εκ των πρωταγωνιστών Άγγελος Αντωνόπουλος (ο πατέρας).

Οι στίχοι είναι του Πυθαγόρα κι είναι σαν να γράφτηκαν για το γκρίζο σήμερα:

Εμείς νυχτώσαμε νωρίς

και χάσαμε το δρόμο

και τα σπασμένα της ζωής

τα πήραμε στον ώμο.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά

σταμάτησε να τρέχει

μανούλα μου τι παγωνιά

αυτός ο κόσμος έχει.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Δείτε τη σκηνή από το φιλμ, αλλά και τη νεότερη ερμηνεία της Λιζέτας Καλημέρη: