Σε περίμενα να 'ρθεις..

Έχω ρίζες από την Μικρά Ασία.

Από τη Σμύρνη ο παππούς Θανάσης, από το Σεβδίκιο η γιαγιά η Όλγα.

Πρόσφυγες κι αυτοί, κατέληξαν στις παράγκες στο Περιστέρι, που έγιναν προσφυγικές πολυκατοικίες αργότερα.

Ο παππούς ήταν κηπουρός, δούλευε σε έναν μεγάλο επιχειρηματία της εποχής, στα κτήματα του. Του άρεσε να λέει πως είναι μεγάλος ψαράς. Έφερνε μπαρμπούνια στο σπίτι ισχυριζόμενος ότι τα έπιασε με τη πετονιά και τσακωνόταν μονίμως με τον πατέρα που του έλεγε πως τα μπαρμπούνια δεν τσιμπάνε!

Κατέληγαν να πίνουν ουζάκι και να ξεκοκαλίζουν τα ροδοκόκκινα φρεσκοτηγανισμένα μπαρμπουνάκια..

Τη γιαγιά τη θυμάμαι λίγο... δυό φωτογραφίες έχω μόνο, βρέφος να με κρατά αγκαλιά, λιπόσαρκη και ήδη άρρωστη.

Όταν μυρίσω λεβάντα, για κάποιο λόγο τη φέρνω στο νου.

Πάντα ένοιωθα περήφανος να δηλώνω Μικρασιάτης, ενώ αντιθέτως απέκρυπτα την Πελοποννησιακή μου ρίζα, αφού όλοι με έκραζαν.

Λένε πως στα κύτταρα μας υπάρχει αρχέγονη Μνήμη που μας συνδέει με τους προγόνους.

Έχω πάει 2-3 φορές στην Πόλη και την ένοιωσα να ξυπνάει ως ανατριχίλα, σαν περπατούσα στις όχθες του Βοσπόρου. Στη Σμύρνη κάποτε θα πάω, μακάρι να άντεχε το ταξίδι ο πατέρας να πάμε μαζί...

Μα σαν ακούω τραγούδια σαν αυτό, ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό και μια γλυκόπικρη γεύση σαν μπαχάρι, σαν να γυρνώ πίσω σε ένα σπίτι που δεν γνώρισα ποτέ...

Σε περίμενα να 'ρθεις (Bekledin De Gelmedin)...

Σε περίμενα να 'ρθεις

πως σε λάτρευα να δεις

με το δάκρυ μ' άφησες

διόλου δεν μ' αγάπησες

πες μου, πες μου

γιατί δεν μ' αγάπησες;

Διαβάστε και αυτό το σχετικό post για περισσότερα...

κι αν μπορέσετε ακούστε και τη πρόσφατη ερμηνεία της Dilek Koc.

κι εδώ ένα upload της φίλης μας της Μαργαρίτας:

Παίξε Γιώργη το μεράκι να καεί το Γεφυράκι .

Μόλις επέστρεψα αδέλφια και είμαι τόσο πηγμένος που έχω
γίνει τυρί.Αφήνω λοιπόν το μυαλό να ταξιδέψει για λίγο
μπας και ξεχαστώ.Κάθε παρασκευή μια μεγάλη παρέα από
ερασιτέχνες μουσικούς και όχι μόνο, μαζεύεται στο
«Γεφυράκι». Ένα ταβερνάκι στην Παλλήνη που το έχει ο
Άκης, Καζαντζιδικός μέχρι το κόκαλο. Παίζουμε τραγούδια
λαϊκά μερακλώνουμε και μαζί με εμάς μερακλώνουν και οι
θαμώνες.Μια παρασκευή που λέτε γύρω στης δυο η παρέα άρχισε
σιγά - σιγά να σπάει.Μάζεψε το μπουζούκι του ο Γιώργης και
τράβηξε για το αυτοκίνητο, δεν πέρασε ένα λεπτό και τσούπ
γύρισε πίσω. Θέλω να σας πω δυο τραγούδια που έβγαλα
είπε, και άρχισε να παίζει τα εξαιρετικά τραγούδια που
σας παρουσιάζω.

Αφιερωμένα στην μεγάλη παρέα που μερακλώνει στο «Γεφυράκι».




Από τους δίσκους Τα ωραία του Διονυσίου - 1981
Βίος ερωτικός - 1994

Γύρισε κοντά μου

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος

Όλη η ερημιά κι η πίκρα της ζωής
μες στα δυο μου μάτια απόψε θα την δεις
κι όλη την αγάπη
που 'χεις κάνει δάκρυ
μέσα στην καρδιά μου θα την δεις,

Γύρισε κοντα μου, γύρισε
κι όταν κουραστείς φύγε ξανά
Μ 'εχει πιάσει απελπισία
η δική σου η απουσία
δίκοπο μαχαίρι στην καρδιά
Γύρισε κοντά μου, γύρισε.

Με σκυφτό κεφάλι μόνος τριγυρνώ
μες στο άδειο σπίτι και το σκοτεινό
νοιώθω την σκιά σου
και τα βήματά σου
πάνω στην καρδιά μου σαν βουνό



Από το δίσκο Ένα γράμμα - 1970

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή

Στίχοι: Δημήτρης Γκούτης
Μουσική: Μπάμπης Μπακάλης, Κουβάς
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή,
μια ιστορία πονεμένη,
από τα χέρια π' αγαπώ
με μίσος και ψέμα γραμμένη.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί
να συνεχίσω τη ζωή μου
και αναμνήσεις θλιβερές
να σέρνω για πάντα μαζί μου.

Μ' έριξε στης στεναχώριας το στρατί...

Ο κόσμος μου δίνει κουράγιο
μα εγώ που 'χω γίνει ναυάγιο
λιμάνι ποτέ μου δε θα 'βρω
να φτιάξω καινούρια ζωή.

Έκλεισε μια ιστορία θλιβερή...

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει... συνέχεια

............................Οι λέξεις αμήχανες, αδυνατούν να εκφράσουν τις σκέψεις. Το μυαλό χρεοκόπησε πολύ πριν την οικονομία. Αυτό που μένει είναι η σιωπή της περισυλλογής και τα τραγούδια που εκφράζουν την οργή και τα συναισθήματα όσον ακόμα αντέχουνε.
Καλή ακρόαση !!!



Ένα 2002

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Είχες μια φέτα φεγγαριού στα διάφανα σου χέρια
και μες στα μάτια σου πουλιά
που φεύγανε για το νοτιά
στο δρόμο σου εκατοφύλλα έστρωσα να περάσεις
να δεις το φως τ΄αληθινό
να βρεις τ΄αθάνατο νερό
όλους να μας κεράσεις

Ύστερα ήρθαν δειλινά θολά και βουρκωμένα
άλλος ξεπούλησε φθηνά
άλλος αγόρασε ακριβά
κι όσοι ακόμα αντέχουνε
μές΄στο σκοτάδι φέγγουν
σαν σήματα φωσφορικά
σαν νυχτωμένα φορτηγά

Τα αιώνια κακός μπελάς
στα εφήμερα χρονοτριβώ
και συ στο αίμα μου κυλάς
σαν δηλητήριο αργό



Ερωτική πρόβα 1991

Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης Κατσιμίχας

Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.

Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.

Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.

Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.

Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει...

Όταν γκρεμίζεται το "ευ" που δανειστήκαμε απερίσκεπτα από τους κόρακες, μένει το "ζην", μένει η συντροφικότητα, η υπομονή, το κουράγιο, ο αγώνας για την επιβίωση, η αξιοπρέπεια, τα όνειρα κι ο έρωτας...
Θνησιγενής, απατεώνας μα γι΄αυτό πολύτιμος και ζωοδότης.
................................
Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τους ίδιους κύκλους ξεγεννάει
με ίδιους πάντα τρόπους.
Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας
και παίρνω όλα τα φιλιά σου
που εκεί τα φυλακίσανε,
μα τώρα μου ανήκουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
(Διονύσης Τσακνής και Σωκράτης Μάλαμας)

.....................................
Το Ημερολόγιο του 10, έχει πυρετό, καπνό, φωνές, δαίμονες κι αγχόνες έτοιμες να στηθούν, πανικόβλητους και καβάντζες, μάτια που γυαλίζουν και μάτια που κλαίνε. 'Εχει θάλασσες που βγάζουν φίδια μα και λιμάνια αγκαλιές.
Στην αγκαλιά της κρύβομαι...
....................................
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλη
ν' αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί σαν αλμυρό
Τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ
Απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ' ουρανού
Κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει
Πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
Στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό
Νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί
Με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λεν είν' οι κορφές του παραδείσου
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια δεν υπάρχει αυτή η στεριά
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ σα μια σκιά
Που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...
(Χρήστος Θηβαίος)

Αχ αυτή η άνοιξη με ματώνει*...

*ο τελευταίος στίχος από το "Τσε" του Μ. Λοϊζου.

Όταν μπαίνει η άνοιξη δραπετεύω περνώντας μέσα από τους τοίχους του γραφείου και μ' ένα σάλτο προσγειώνομαι σε χρωματιστά λιβάδια, πέρα μακριά.
Βαδίζω ανάμεσα σε ανθισμένα αγριολούλουδα και υγρά από τη πάχνη χορτάρια. Ακουμπώ στο κορμό μιας ελιάς και κοιτάζω στον ορίζοντα - όσο φτάνει το βλέμμα, στις βουνοκορφές και στα λευκά σύννεφα που μουτζουρώνουν σαν παιδιά τον γαλάζιο καμβά.
Κι έπειτα σκύβω και δροσίζομαι στη κελαρυστή πηγή.
..................................
Όταν έρχεται η άνοιξη οι εκουσίως εγκλωβισμένοι ταράσσονται, έχουν πονοκεφάλους, κάτι τους φταίει, δεν κοιμούνται καλά.
Στη γιορτή της φύσης είναι απόντες, αλλεργικοί.
Μόνο τις Κυριακές ξεχύνονται με τα ρυπαρά τους μέσα, να κλέψουν χρώματα, να γεμίσουν τη κοιλιά, να λερώσουν την ομορφιά που ξέχασαν να εκτιμούν...
.................................
Η άνοιξη θέλει "Κανελόριζα" και "Δόντια πυκνά" , "Μπρατσέρα" και "Σε ψηλό βουνό"...


"Κανελόριζα" από τον Τζίμη Πανούση:


"Δόντια πυκνά" από τον Δημήτρη Υφαντή και το Τρίφωνο:

"Μπρατσέρα" από την Αιμιλία Χατζιδάκη:


"Σε ψηλό βουνό" από τον Νίκο Ξυλούρη:

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Download:

FLVMP43GP

Μια ζωή στο ρίσκο

Μια ζωή στο ρίσκο
(Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους...)
Για τους πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης ( δίσκος 1994 )
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μπάμπης Στόκας & Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Λεονάρδου

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Όλα αυτά που με πληγώσαν
με κρατήσαν στη ζωή
όλοι αυτοί που με προδώσαν
μου χαράζαν νέα αρχή

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ' ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ' ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Με αυτό το ωραίο λαϊκό τραγούδι με τη φωνή της Σωτηρίας
Λεονάρδου έκλεινε ένας από τους καλύτερους δίσκους των
Πυξ Λαξ( Για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης) το 1994.
Το τραγούδι αν και ακούστηκε στα ραδιόφωνα δεν ακολούθησε
την πορεία πολλών τραγουδιών από το δίσκο όπως
«Ανόητες αγάπες» « Τι είναι αυτό που μας ενώνει»
«Δε θα δακρύσω πια για σένα» «Λένε γα μένα».


Στη μνήμη του Μάνου

Ποιός δρόμος είναι ανοιχτός

Το 1965 βγήκε στις αίθουσες η ασπρόμαυρη ταινία "Οι Αδίστακτοι". Η σκηνοθεσία καθώς και το σενάριο ήταν του Ντίνου Κατσουρίδη, βασισμένο σε μια ιστορία του Νίκου Φώσκολου. Αστυνομική περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο (ρεμάλι στο παρόν έργο που αφού ερωτευτεί, γίνεται καλό παιδί) και συμπρωταγωνίστρια την (συνήθως μοιραία γυναίκα) Μαίρη Χρονοπούλου. Συμμορίες, φυλακές, πουτάνες, αλκοόλ, προδοσίες και μπόλικες μπουνιές, με το ανάλογο love story παρευλαύνουν στα 89 λεπτά της ταινίας.
Το φινάλε δραματικό...
Εκεί προς το φινάλε (αν θυμάμαι και καλά) ο Στάθης (ο Κούρκουλος ντε!) είναι στα μπουζούκια, όπου εμφανίζεται ο Στέλιος Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα σιγόντο.
Το τραγούδι (σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου) μαχαιριά στη καρδιά του αδικημένου:
Ανεβαίνει στη πίστα, φέρνει δυο βόλτες και τραγουδά μαζί με τον Στέλιο μερικούς στίχους.

Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός
Να βγω να περπατήσω
Να βρω την μαύρη μοίρα μου
βαριά να της μιλήσω.
Να κάτσουμε σε μια γωνιά
Και να τα πούμε οι δυο μας
Ποιος είναι αυτός που έφτιαξε
Το μαύρο ριζικό μας.
Αν είναι η νύχτα μάστορης
κι ο χάρος είναι πέτρα
Τις μέρες κόσμε του καημού
στα δάχτυλά σου μέτρα.

Απλά υποκλίνομαι...