Μονάχα ο έρωτας θα ζήσει...

Όταν γκρεμίζεται το "ευ" που δανειστήκαμε απερίσκεπτα από τους κόρακες, μένει το "ζην", μένει η συντροφικότητα, η υπομονή, το κουράγιο, ο αγώνας για την επιβίωση, η αξιοπρέπεια, τα όνειρα κι ο έρωτας...
Θνησιγενής, απατεώνας μα γι΄αυτό πολύτιμος και ζωοδότης.
................................
Μικρή η φωνή κι ανήμπορη μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία, κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες, τραγούδι να σημάνουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τους ίδιους κύκλους ξεγεννάει
με ίδιους πάντα τρόπους.
Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας
και παίρνω όλα τα φιλιά σου
που εκεί τα φυλακίσανε,
μα τώρα μου ανήκουν.
Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.
(Διονύσης Τσακνής και Σωκράτης Μάλαμας)

.....................................
Το Ημερολόγιο του 10, έχει πυρετό, καπνό, φωνές, δαίμονες κι αγχόνες έτοιμες να στηθούν, πανικόβλητους και καβάντζες, μάτια που γυαλίζουν και μάτια που κλαίνε. 'Εχει θάλασσες που βγάζουν φίδια μα και λιμάνια αγκαλιές.
Στην αγκαλιά της κρύβομαι...
....................................
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλη
ν' αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό
Στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
Φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί σαν αλμυρό
Τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ
Απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ' ουρανού
Κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου τα λόγια μου πετάει
Πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
Στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό
Νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί
Με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης
Τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λεν είν' οι κορφές του παραδείσου
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια δεν υπάρχει αυτή η στεριά
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ σα μια σκιά
Που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας αγάπη μου μικρή
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...
(Χρήστος Θηβαίος)