Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Η ιστορία του Κεμάλ



Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι
χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και
φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι,
σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες
πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι,
ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω; Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά,
τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους.
Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί
να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων,
που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν
χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το
«Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός
της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων,
για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις,
χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες,
απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας
ο ποιητής ο Καβάφης.

(αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι)



Δεκαέξι χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι

3 σχόλια:

despinach. είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία που μας θυμήσατε εδώ για το μοναδικό αυτό τραγούδι!

People and Ideas είπε...

Ποιητική και μοναδική ιστορία. Την αναδημοσιεύω στην ιστοσελίδα www.peopleandideas.gr. Ευχαριστώ πολύ και καλημέρα! Φαίδρα

amarantos είπε...

Επ' ευκαιρίας της παρουσίασης του δίσκου θα ήθελα να σας πω μια μικρή ιστορία, ένα πραγματικό γεγονός που συνέβηκε κατά την ηχογράφηση του δίσκου.

Την ώρα που ο Μάνος λοιπόν ηχογραφούσε ένα από τα τραγούδια του δίσκου, νομίζω ήταν το Κεμάλ, εμφανίστηκε να περνά έξω από το δωμάτιο που ηχογραφούσαν ένας παράξενος τύπος, ο οποίος κοντοστάθηκε και άκουε την ηχογράφηση.

Όπως τον περίγραψε ο Μάνος, ήταν ψηλός, με μακρυά μαλλια και ατίθασο βλέμμα και φορούσε μια χαρακτηριστική μεγάλη αγγράφα στη ζώνη του δερμάτινου παντελονιού του. Ανταλλάξαβε κάποιες ματιές και μετά αυτός έφυγε.

Όταν τελείωσαν την ηχογράφηση ο Μάνος ρώτησε τους υπεύθυνους του στούντιο πιός ήταν αυτός ..... και δεν ήταν άλλος από τον Jim Morisson ο οποίος ηχογραφούσε τις ίδιες μέρες στο διπλανό στούντιο ένα δίσκο με τους doors (νομίζω εκείνη την επόχή έγραψαν το Morisson Hotel). Η περιέργεια του στα νέα μουσικά ακούσματα ήταν τόσο μεγάλη που πέρασε για λίγο έξω από το στούντιο που ήταν ο Μάνος για να δει τι γίνεται!

Αυτή κι αν ήταν σύμπτωση. Η μήπως ήταν ένα σημάδι ότι το άστρο του Μάνου άρχιζε να ανατέλει?