Ποιος τη ζωή μου…

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010 –, Θεσσαλονίκη

Με τις αποσκευές γεμάτες μουσικές δύο δεκαετιών κοινής πορείας χθες στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη επέστρεψαν στο κοινό τους τα αδέρφια Κατσιμίχα…

Με μελωδίες που άλλοτε «παίζουν» με καταστάσεις της ζωής και άλλοτε σοβαρεύουν και γίνονται κοινωνική διαμαρτυρία, με τραγούδια που μας σύστησαν τη νέα ελληνική ποίηση, έδωσαν μια συναυλία γεμάτη τη φόρτιση που έχει ένα Αντάμωμα (για μας τους παλιότερους που μεγαλώσαμε με τους δίσκους τους) και την αψάδα της πρώτης φοράς (για όλους τους -πολλούς- 20χρονους που βρέθηκαν στο Βελλίδειο).

Η αφορμή , λοιπόν γι’ αυτό το σχόλιο δημιουργήθηκε εκεί…

Κι ας περίμενα να τους δω να χορεύουν ροκ εντ ρολ αγκαλιά όπως τότε στους Βράχους της Πετρούπολης…

Ποιος τη ζωή μου…

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Ένα τραγούδι που έβαλε το σημάδι του σε μια ολόκληρη εποχή, γίνεται τόσο επίκαιρο στις μέρες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ…

Μια δεύτερη ερμηνεία που αποδεικνύει ότι οι μεγάλες μουσικές όταν «πέφτουν» πάνω σε ευαίσθητες ψυχές μπορούν να παίρνουν καινούρια ώθηση…