Ο Χρήστος ο μεγάλος μου γιος, έγινε πριν μερικές μέρες 18άρης.
Είναι ντροπαλός και κλεισμένος στον εαυτό του.
Λέει: από επιλογή, μα δεν τον πιστεύω.
Στα έξι του χώρισα με τη μάνα του.
Τον πρώτο καιρό ζούσα για τα Σαββατοκύριακα που κοιμώμασταν σφιχτά αγκαλιά. Έπειτα που βρήκαμε μιαν άκρη, ήμουνα στα πόδια του μέρα παραμέρα.
Σπάνια μαλώσαμε, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά Πιστεύω μας.
Συνήθως αγνοεί τις συμβουλές μου - τα ίδια έκανα και εγώ με τον πατέρα μου - καλά κάνει!
Που και που μιλάμε για γυναίκες, ντρέπεται κι αυτός, ντρέπομαι κι εγώ και καταλήγουμε στα γκάτζετ και τις ροκιές που γουστάρουμε κι οι δυο.
Το φθινόπωρο μάλλον θα φύγει για σπουδές, θα ανοίξει τα φτερά του...
Κάποτε θα μιλήσουμε για τα περασμένα - ας είναι σκληρός απέναντι μου, ελπίζω να με συγχώρεσει για όσα του στέρησα.
Ας είναι καλά και ας πάρει τη ζωή στα χέρια του!
....................................................
Θέλω να του αφιερώσω δυο τραγούδια που βούρκωναν τα μάτια, τον καιρό της φυγής. Μπορεί να 'χουν γραφτεί για έρωτες, μα τα τραγούδια τα κάνουμε δικά μας με το τρόπο που τα νοιώθουμε και μας αγγίζουν..
...................................................
"Αγόρι μου" (γνωστό και ως "Νανούρισμα",του Μάνου Λοίζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου - στην λιγότερο γνωστή εξαίρετη ερμηνεία της Μαρίας Παπανικολάου)
κι άλλο ένα "Αγόρι μου" πιό λαϊκό, μάλλον άγνωστο, μα υπέροχο, του Τάκη Μουσαφίρη με την Μπέμπα Μπλανς:
5 σχόλια:
ΘΑΝΑΣΗ,χρόνια του πολλά!!! Εύχομαι τα καλύτερα. Α και να ξέρεις, η μουσική σου κιβωτός παραμένει κιβωτός...
Φιλιά.
Γεια σου φιλλλλαράκι και σε ευχαριστώ για τις ευχές! Με συγχωρείς που δεν είχα πάρει χαμπάρι το blog σου, τώρα το εντόπισα, θα περνάω μια βόλτα! Καλό καλοκαίρι!
H κόρη μου είναι 4 και με τη γυναίκα μου είμαστε σε μαύρο χάλι.
Όταν σκέφτομαι το χωρισμό με πιάνει φρίκη στη σκέψη πως δεν θα βλέπω κάθε μέρα τη μικρή.
Νομίζω πάντως, αν κρίνω απο μένα και κάτι φίλους, πως μετά τα 20 τα παιδιά αρχίζουν να επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις τους με τους γονείς και να βλέπουν πιο καθαρά κάποια πράγματα.
Καλή του τύχη.
Έχεις δίκιο... ελπίζω να βρεις μιαν άκρη... Σ' ευχαριστώ για την ευχή σου!
κάποιος από τους δύο θα πρέπει να σταματήσει να ντρέπεται όμως... προτείνω να ο μεγαλύτερος.. καλά τα gadget και οι ροκιές, μα ανώδυνα και ανούσια.. (βέβαια πέρασε ένας χρόνος από το ποστ, μπορεί οι ντροπές να πήραν δρόμο..)
ps. μακάρι κι ο δικός μου πατέρας να σκεφτόταν (και κυρίως να ένιωθε) όπως κι εσύ Θανάση
Δημοσίευση σχολίου