Δεν θα μπω στη τρέχουσα λογική, να τα βάλω με τους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τα συμφέροντα της πατρίδας μου.
Ξέρω ποιοι φταίνε και δεν είναι μόνο αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής ή κατέχουν υπουργικούς θώκους.
Μισώ το φτηνό λαϊκισμό που ρίχνει τις ευθύνες μόνο σε αυτούς που κρατούν την εξουσία (και οι οποίοι σαφώς και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια μας, αφού αυτοί αποφασίζουν).
Οι περισσότεροι από εμάς, συμμετέχουμε ενεργά ή με την απάθεια μας στα καθημερινά εγκλήματα, στο ψέμα, στη διαφθορά, στη κλεψιά.
Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο.
Όταν έχουμε μάθει να θεωρούμε κοροΐδα όσους τηρούν τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες, όταν θαυμάζουμε και ζηλεύουμε όσους είχαν την ευκαιρία να πλουτίσουν γρήγορα (και συνήθως ανήθικα), όταν ανεχόμαστε, όταν αδιαφορούμε, όταν μένουμε απαθείς, τότε μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης είμαστε εμείς Ο ΑΗ ΛΑΟΣ...
Ένα τραγούδι λοιπόν για τις μέρες που ζούμε:
"ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ", του Δημήτρη ΛΑΓΙΟΥ σε στίχους του Μιχάλη ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗ, από τον δίσκο Ο ΑΗ ΛΑΟΣ του 1983.
Για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα την ύπαρξη του τραγουδιού όλα αυτά τα χρόνια, ίσως γιατί αρκετοί δίσκοι της μεταπολίτευσης, μου φαίνονταν (άδικα κάποιες φορές) πως δεν είχαν αγαθές προθέσεις – αρκούσε ένας λαϊκίστικος τίτλος για να με απωθήσει να τον ακούσω.
Το ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ το λάτρεψα με την Μάρθα ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ και έπειτα το ανακάλυψα φέτος, στα 47 μου, στην πρώτη ερμηνεία της Σωτηρίας ΜΠΕΛΛΟΥ.
Παραθέτω τους εξαίσιους στίχους, ένα βίντεο με την ερμηνεία της ΜΑΡΘΑΣ και ανεβάζω στο ραδιοφωνάκι μας την πρώτη εκτέλεση.
Το αφιερώνω στον Δημήτρη και στον Άρη… στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..
Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό
Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά
Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχια
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά
8 σχόλια:
Καλησπέρα.
Το κομμάτι είναι άλλο ένα από τα διαμάντια του δίσκου.
Και, με όλο τον σεβασμό προς την Φριντζήλα, σκάλες ανώτερο στην εκτέλεση της Μπέλλου.
Μπράβο που μας το ξαναθυμήσατε!!
δεν ξέρω γιατί, δεν μπόρεσα να το ακούσω από το κασετοφωνάκι
το βρήκα στο youtube όμως
βάλσαμο το άκουσμα..
με Μπέλλου, εννοείται..
Tώρα χτύπησες φλέβα.
Εγώ το γνωρίζω χρόνια το τραγούδι και ήταν έρωτας κεραυνοβόλος απο τις πρώτες νότες και στίχους.
Για να πω κι εγώ την αμαρτία μου (που είναι πιο μεγάλη απο τη δική σου)εγώ δεν ήξερα τότε τι ήταν οι Τσέτες. Εξ΄αιτίας του τραγουδιού έμαθα.
Ο στίχος όμως που με συγκλόνισε και που ανατριχιάζω ακόμα κι όταν τον φέρνω στο νου μου είναι το
"ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
τον Χάρο να φοράει θαλασσιά"
Δεν μπορώ εδώ να αναλύσω τα βιωματικά , αλλά πραγματικά τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να σκεφτεί αυτόν το στίχο.
Ως ζωγράφος προσπαθώ χρόνια τώρα να εμπνευστώ απο αυτό και να το ζωγραφίσω. Μάταια.
Συμβφωνώ με το προηγούμενο σχόλιο για την εκτέλεση της Μπέλλου. Η Φριτζίλα , είναι καταπληκτιή τραγουδίστρια, το τραγούδι δεν το θάβει , αλλά ... υπάρχουν τραγούδια που μας πάνε και άλλα που δεν μας πάνε.
Κάτι τραγούδια πάντως σαν αυτό είναι αριστουργήματα γιατί καταφέρνουν να ενώνουν τρεις κύκλους στο ίδιο κέντρο: συνθέτης-στιχουργός- ερμηνευτής. Είναι απο τις συγκυρίες που δεν επαναλαμβάνονται.
Υ.Γ Έχεις κάποιο δίκιο με τους δίσκους της μεταπολίτευσης. Εγώ που ως λίγο μικρότερος (42) μεγάλωσα ακούγοντάς τους απο το ράδιο ως ανυποψίαστος πιτσιρικάς τους έχω συνδέσει με... (αν είναι δυνατόν!) αγνά αισθήματα .
Η 7ετία 74-81 (μέχρι την έλευση του ΠΑΣΟΚ δηλαδή) είναι πολύ περίεργη για την ελληνική δισκογραφία. Κατά τη γνώμη μου είναι απο τα καλύτερα χρόνια της. Τότε έφτασε σε μια κορφή και έκτοτε πέφτει με διακυμάνσεις. Ακούστηκαν όλα τα είδη μουσικής με όλη τους την ένταση. Τα 7 χρόνια χούντας έκαναν τους δημιουργούς σαν ένα ελατήριο που συμπιέζεται και μετά την πτώση της αυτό εκτινάχτηκε. Έντεχνο, λαϊκά, αναβίωση του ρεμπέτικου, ροκ, αντάρτικο, παραδοσιακό...
Αν αναρτήσουμε 100 δίσκους ορόσημο στην ελληνική δισκογραφία απο το πόλεμο και μετά έως σήμερα, αν όχι οι περισσότεροι, τουλάχιστον οι μισοί θα είναι σ΄αυτή την 7ετία 74-81. Τότε συνέβη η κορύφωση των συνθετών και στιχουργών που εμφανίστηκαν αρχές του 60 και ταυτόχρονα η εμφάνιση νέων που εξ αρχής έδωσαν αριστουργήματα.
Δεν αναφέρω ονόματα γιατί ήδη το έχω πάει σε μάκρος.
Αν θέλεις όμως μπορώ να τις υπερασπιστώ αυτές τις απόψεις και με στοιχεία.
Mε φτιάξατε πάντως απόψε!
Το είχα "πετύχει" πριν πολλά χρόνια, σε ένα cd σε κάποιο τεύχος τού "δίφωνο", αφιερωμένο στην Μπέλλου. Έρωτας με το πρώτο άκουσμα. Έπαιζε επί μέρες ασταμάτητα. Από τότε, επανέρχομαι συχνά. Καταπληκτικό.
καταρχην ο δισκος βγηκε το 1983 - καμμια σχεση με 74-81 οπως αναφερεται παραπανω και μαλιστα μετα τους πειραματισμους με το "φραγμα" και τα "λαικα προαστια". Ηταν αλλο ενα "καινουριο" στυλ για την Μπελλου. ο΄πότε δεν ανήκει καν στη δισκογραφια της μεταπολιτευσης.
και να πω και την προσωπικη μου γνωμη για την φριτζηλα. Οταν το εχεις ακουσει αυτο απο τα γκαζια της Μπέλλου η φριτζήλα φαντάζει τοσο μικρη και τοσο απελπιστικα διεκπαιρεωτικη...μπραβο της ομως που το επανεφερε στα πράγματακαι το γνωρισε καικοσμοςπου δεν το ηξερε
Ακούστε σας παρακαλώ και την εκτέλεση από την Γιώτα Γιαννου..δεν Με ικανοποιεί καμία εκτέλεση μετά από αυτή..
https://www.youtube.com/watch?v=W3sH15GWrMI&feature=share
Δημοσίευση σχολίου