Μανόλης Πάππος ο ευαίσθητος μπουζουξής

Γεννήθηκε το 1963 στον Πειραιά. Από το 1978 άρχισε να ασχολείται με την
λαϊκή και την παραδοσιακή μουσική μαθαίνοντας μπουζούκι, ούτι και κιθάρα.
Εργάζεται σαν επαγγελματίας μουσικός από το 1982, παίζοντας σε κέντρα
διασκέδασης και σε συναυλίες, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει και σε ηχογραφήσεις
δίσκων γνωστών συνθετών και τραγουδιστών.
Έχει συνεργαστεί με τον Νίκο Παπάζογλου, την Δήμητρα Γαλάνη, την
Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Γιώργο Νταλάρα, την Ελένη Βιτάλη, τον Σωκράτη
Μάλαμα, τον Ορφέα Περίδη κ.ά. Συνεργάστηκε επίσης με τονΜίκη Θεοδωράκη
στην όπερα Λυσιστράτη, με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στον δίσκο Τραγούδια
για τους μήνες, ενώ από το 2004 είναι μόνιμος συνεργάτης της ΚΟΕΜ
(Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής) και του Σταύρου Ξαρχάκου.
Το 2003 κυκλοφόρησε ο δίσκος Όσα σου μοιάζουν (UNIVERSAL), με
τραγούδια σε μουσική δική του και στίχους των Ηλία Κατσούλη,
Αλκίνοου Ιωαννίδη, Χρήστου Σπουρδαλάκη, Θανάση Παπακωνσταντίνου
και ερμηνεύτρια την Σοφία Παπάζογλου. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε
και ο δίσκος Αιγαίο (PROTASIS), που περιλαμβάνει τη μουσική και
τα τραγούδια που έγραψαν από κοινού με τον Βασίλη Δρογκάρη για
το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Κολόζη, Αιγαίο Νυν και Αεί.



Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Μανώλης Πάππος
Πρώτη Eκτέλεση: Σοφία Παπάζογλου



Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Μανώλης Πάππος
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Παπάζογλου


Καλή ακρόαση

Στον ουρανό είν' ένα αστέρι

Καλό ταξίδι Καίτη




Βιογραφία
Δημοφιλής τραγουδίστρια της τελευταίας 35ετίας, με καταγωγή από την Νάξο. Πρωτοεμφανίστηκε το 1964 στα «Νέα Ταλέντα» του Γ. Οικονομίδη και εκεί την άκουσε ο Γ. Παπαστεφάνου και τη συνέστησε στον Γ. Σπανό, για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε «μεγάλη ιέρεια» του «Νέου Κύματος».

Ερμήνευσε με χαρακτηριστικό τρόπο τα πρώτα τραγούδια του Σπανού (που σηματοδότησαν την αρχή αυτού του καλλιτεχνικού Κινήματος) και πολλών άλλων εκλεκτών τραγουδοποιών. Κατόπιν είχε (με τον τότε σύζυγό της Βασίλη Μαυρομμάτη) την μπουάτ «Παράγκα» και μετά, τη μπουάτ «Αυλαία». Κατόπιν αποσύρθηκε για μεγάλο διάστημα, έχοντας στο μεταξύ αντιμετωπίσει επιτυχώς πολύχρονη και δραματική περιπέτεια της υγείας της, που την καθήλωσε επί 5ετία στο νοσοκομείο.

Σήμερα, έχοντας αναπροσαρμοσμένο ρεπερτόριο, εμφανίζεται παροδικά σε διάφορους Χώρους.

Στους LP δίσκους της (ατομικοί-συμμετοχές-«αναβιώσεις»): «Θεσ/νίκη 1965: Φεστιβάλ Ελλ. Τραγουδιού» (1965), «Το <Νέο Κύμα> στο Ελλ. Τραγούδι» (1965), «Αποδημίες» (1965), «Τα τραγούδια της Κ. Χωματά» (1967), «Ανθολογία 1-2» (του Γ. Σπανού, 1967, 1968), «Το <Νέο Κύμα> τραγουδά Χατζιδάκι» (1969), «Κ. Χωματά, 3» (1969), «Σκιές στην άμμο» (1969), «Ερωφίλη» (1970), «Φωτογραφίες» (1971), «Θαλασσάκι μου» (1972), «Πικρές αλήθειες» (1974), «Καφενείον <Η Ευρυτανία>» (1974), «Τα ωραιότερα τραγούδια» (1976), «Θα σου δώσω τις χαρές όλου του Κόσμου» (1977), «Στ. Κουγιουμτζής: Σε Α΄ εκτέλεση» (1983), «Από τραγούδι σε τραγούδι» (1984), «Αυθόρμητα» (1987), «Μεγάλες επιτυχίες» (1991), «Ένα καράβι όνειρα» (1992), «Μη χάνεσαι» (1992), «Μια φορά θυμάμαι» (1993), «Το άλλο <Νέο Κύμα>, 1-2» (1993), «Τζένη, Τζένη» (1994, κιν/γραφική ταινία: 1966), «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» (1995), «18 μεγάλες επιτυχίες» (1995, CD), κ.λπ.

Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

Στίχοι: Νότης Περγιάλης & Γιώργος Εμιρζάς
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Μελίνα Μερκούρη, Φλέρυ Νταντωνάκη,
Έλλη Πασπαλά


Ακούστηκε για πρώτη φορά ως ορχηστρικό θέμα το 1957
στην ταινία του Γκρεκ Τάλλας "Αγιούπα". Αργότερα ακούστηκε
και στην ταινία του Jules Dassin "Ποτέ την Κυριακή" (1960).
Με στίχους ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1958 με τη
Νάνα Μούσχουρη.



Όσο υπάρχουν ομορφιές, παραδόσου σου λέω
μπας και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Δημήτρης Θ.

Κενωνία ψεύτρα... (πάω διακοπές!)

"Μία και καμία" κατά πως λέγαμε στο στρατό, για τις διακοπές μου!
Θα ήθελα να διακόψω από πολλά, οριστικά και αμετάκλητα, μα δυστυχώς η δουλειά δεν είναι ένα από αυτά. Ο άρτος ημών ο επιούσιος για να αποκτηθεί απαιτεί ώρες κόπου, υπομονής και αντοχής.
Προσωρινά λοιπόν κατεβάζω ρολά, ανοίγω πανιά και σκάω ένα χαμόγελο..
Στο επανειδείν!
Ως χαρούμενος χαιρετισμός, μια σκηνή από το κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, δείγμα για το πως φτιάχνουν τα σουξέ, χρόνια τώρα. Η μόνη διαφορά είναι τα πρόσωπα, την οργάνωση, το μάρκετινγκ, το λούστρο δηλαδή και τα μέσα.
Όλη η λογική όμως παραμένει η ίδια...



...καλέ πατώνεις;

Και τα σπασμένα της ζωής τα πήραμε στον ώμο..

Η πρώτη απρόμαυρη ταινία του Σταύρου Τσιώλη γυρίστηκε το 1969 και είχε τον τίτλο "Ο μικρός δραπέτης". Στη ταινία πρωταγωνιστούσε ο μικρός Αλέξης, δραπέτης ορφανοτροφείου, που αναζητά και βρίσκει στο φινάλε τους γονείς του.

Τη θυμάμαι αμυδρά την ταινία, αλλά θυμάμαι τη πιτσιρίκα φίλη του μικρού δραπέτη, να τον αποκαλεί "Αλιέξη!" - ακουγόταν αστείο και τρυφερό μαζί.

Θυμάμαι και αγαπώ πολύ και ένα τραγούδι του πολυγραφότατου Κώστα Καπνίση (είχε γράψει μουσική σε πάνω από 100 φιλμ): Λεγόταν "Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά" και το τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος, σε μια σκηνή που χόρευε ζειμπέκικο ο εκ των πρωταγωνιστών Άγγελος Αντωνόπουλος (ο πατέρας).

Οι στίχοι είναι του Πυθαγόρα κι είναι σαν να γράφτηκαν για το γκρίζο σήμερα:

Εμείς νυχτώσαμε νωρίς

και χάσαμε το δρόμο

και τα σπασμένα της ζωής

τα πήραμε στον ώμο.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Το δάκρυ μας σταλιά σταλιά

σταμάτησε να τρέχει

μανούλα μου τι παγωνιά

αυτός ο κόσμος έχει.

Χάιδεψε το μπουζούκι μας τραγούδια να πούμε

οι νύχτες που περάσανε να μη ξημερωθούνε.

Δείτε τη σκηνή από το φιλμ, αλλά και τη νεότερη ερμηνεία της Λιζέτας Καλημέρη:

Αγόρι μου...

Ο Χρήστος ο μεγάλος μου γιος, έγινε πριν μερικές μέρες 18άρης.

Είναι ντροπαλός και κλεισμένος στον εαυτό του.

Λέει: από επιλογή, μα δεν τον πιστεύω.

Στα έξι του χώρισα με τη μάνα του.

Τον πρώτο καιρό ζούσα για τα Σαββατοκύριακα που κοιμώμασταν σφιχτά αγκαλιά. Έπειτα που βρήκαμε μιαν άκρη, ήμουνα στα πόδια του μέρα παραμέρα.

Σπάνια μαλώσαμε, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά Πιστεύω μας.

Συνήθως αγνοεί τις συμβουλές μου - τα ίδια έκανα και εγώ με τον πατέρα μου - καλά κάνει!

Που και που μιλάμε για γυναίκες, ντρέπεται κι αυτός, ντρέπομαι κι εγώ και καταλήγουμε στα γκάτζετ και τις ροκιές που γουστάρουμε κι οι δυο.

Το φθινόπωρο μάλλον θα φύγει για σπουδές, θα ανοίξει τα φτερά του...

Κάποτε θα μιλήσουμε για τα περασμένα - ας είναι σκληρός απέναντι μου, ελπίζω να με συγχώρεσει για όσα του στέρησα.

Ας είναι καλά και ας πάρει τη ζωή στα χέρια του!

....................................................

Θέλω να του αφιερώσω δυο τραγούδια που βούρκωναν τα μάτια, τον καιρό της φυγής. Μπορεί να 'χουν γραφτεί για έρωτες, μα τα τραγούδια τα κάνουμε δικά μας με το τρόπο που τα νοιώθουμε και μας αγγίζουν..

...................................................

"Αγόρι μου" (γνωστό και ως "Νανούρισμα",του Μάνου Λοίζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου - στην λιγότερο γνωστή εξαίρετη ερμηνεία της Μαρίας Παπανικολάου)

κι άλλο ένα "Αγόρι μου" πιό λαϊκό, μάλλον άγνωστο, μα υπέροχο, του Τάκη Μουσαφίρη με την Μπέμπα Μπλανς:

Η ιστορία του Κεμάλ

Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι
χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και
φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι,
σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες
πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι,
ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω; Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά,
τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους.
Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί
να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων,
που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν
χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το
«Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός
της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων,
για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις,
χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες,
απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας
ο ποιητής ο Καβάφης.

(αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι)



Δεκαέξι χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι